CHAPTER-1.3
Unicode
သူ(host)ဗိုက်အရမ်းဆာလို့နေပြီ။ သူအခုဘယ်အချိန်ကိုရောက်နေပြီလဲဆိုတာမသိပေမယ့် သူအခုစဉ်းစားနိုင်တာကတော့ အစာရယ် အစာရယ် ပြီးတော့အစာတွေရယ်ဘဲ!
'***မင်း...ဇာတ်လိုက်ကောင်! တိရစ္ဆာန်တွေကသူတို့ကိုယ်သူတို့ အစားအစာကိုမချက်နိုင်ဘူးဆိုတာ မင်းသိတယ်မို့လား! ငါ့ကိုအစာကျွေး!!! ငါသောက်ရမ်းကိုဗိုက်ဆာနေပြီကွ!! မဟုတ်ရင်ငါမင်းကိုစားပစ်မယ်!'
နေတဲ့ကြောင်လေးကတော့ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ကိုစိုက်ကြည့်နေစဉ်မှာဘဲ သူ့ရဲ့လက်သည်းတွေကိုဆာလောင်မှုနှင့်စတင်ဝါးစားလာလေသည်။
အခန်းအတွင်းကတော့တိတ်ဆိတ်လို့နေသည်
နောက်ဆုံးတော့Jun Renဟာ အချိန်ကိုကြည့်လိုက်ပြီးသည်နှင့်အိမ်ေတာ်ထိန်းကိုဖုန်းခေါ်လိုက်ကာသူ၏ညစာကိုလာပို့ရန်မှာလိုက်သည်။ ခနအကြာမှာ သူညည်းသံလေးကိုကြားလိုက်ရပြီး ချက်ချင်းဘဲကြောင်လေးရှိတဲ့ဘက်ကိုလှည့်ကာ ပြတင်းပေါက်ပေါ်မှာရှိနေတုန်းလားဆိုတာကို စစ်ဆေးလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့အိမ်တော်ထိန်းဆီနောက်တစ်ခေါက်ဖုန်းပြန်ခေါ်လိုက်ကာ သေးသေးလေးတွေလှီးဖြတ်ပြီးယူလာရန်မှာလိုက်လေသည်။
'ငါငါ့အမေကိုအသိဆုံးဘဲ။ သူမငါ့ကို ဘယ်တော့မှ ဈေးပေါပြီးပုံမှန်ရှုထောင့်တွေပါတဲ့ပစ္စည်းတစ်ခုကိုဝယ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး။ ငါဒီကြောင်လေးကိုအစာကောင်းကောင်းကျွေးရမယ်။ ဒါမှဒီကြောင်လေးကငါ့အပေါ်မှာကောင်းတဲ့ထင်မြင်ချက်လေးတွေရှိလာလိမ့်မယ်။
သူတွေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲသူ့မျက်နှာပေါ်မှာအပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်လေသည်။ ကြောင်လေးမှာတော့ ညည်းသံနှင့်အတူအဝေးကိုသာကြည့်နေလိုက်တော့သည်။
'ငါ့ရဲ့အစာလေး! ဒီဇာတ်လိုက်ကောင်ကငါ့ကိုအမှန်တကယ်ကြီးသေစေချင်နေတာဘဲ! ကျစ်! ဘယ်လောက်တောင်ကြောက်စရာကောင်းလိုက်သလဲ! ဒါက ငါအမြောက်စာမိနေတဲ့အိမ်မွေးတိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်ဖြစ်ချင်တယ် ဆိုတဲ့ဟာနဲ့သွားတူနေပြီ!'
သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကိုယ့်အတွေးကိုဆီနဲ့ရှိနေချိန်မှာ အိမ်တော်ထိန်းကအခန်းထဲဝင်လာပြီးသူတို့ရဲ့ညစာတွေကိုလာထားပေးသွားသည်။ ခနအကြာအိမ်ဖော်မလေးတယောက်ကလမ်းဆုံးသည်အထိလျောက်လာလသည်။ ထို့နောက်သူမက အသားကိုအအေးခံဖို့မှုတ်ယူခဲ့ပြီး ကြောင်လေးကိုပေးလိုက်သည်။
ကြောင်းလေးကတော့မျက်လုံးတွေက ကြယ်ပွင့်လေးတွေကဲ့သို့တောက်ပလာပြီး သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်တဲ့အသားကိုခေါင်းငုံ့ကာစားလို့နေသည်။ အိမ်ဖော်မလေးကလည်း ကြောင်လေးဗိုက်ပြည့်တဲ့အချိန်အထိအစာကျွေးလို့နေသည်။ ရေခွက်တစ်ခွက်သူ့ရှေ့ကိုရောက်လာချိန်မှာတော့ သူကယဉ်ကျေးစွာနဲ့ထိုင်လျက်သောက်လို့နေခဲ့သည်။ ထို့နောက် အိမ်ဖော်မလေးကသူ့ရဲ့အမွှေးတွေမှာပေနေတဲ့ရေများကိုသုတ်ပေးခဲ့သည်။
'ငါ့က်ိုအစာကျွေးလို့ကျေးဇူးပါ မိန်းမငယ်လေးရေ! ငါမင်းကိုငါ့ကိုပွတ်သပ်လို့ရစေမယ်အခွင့်အရေးတစ်ခုပေးမယ်!'
သူပြတင်းပေါက်ပေါ်မှခုန်ဆင်းလာပြီးမိန်းမငယ်လေးရဲ့ခြေထောက်နဲ့သူ့ကိုယ်သူပွတ်သပ်လို့နေသည်။
'သခင်လေးရေ...ကျွန်မကရိုးရိုးမိန်းမငယ်လေးပါ! သူဌေးကကျွန်မကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ပုံကကြောက်ဖို့အရမ်းကောင်းတယ်! ကျေးဇူးပြုပြီးရပ်လိုက်ပါတော့!'
အိမ်ဖော်မလေးကတော့ ဇာတ်လိုက်နဲ့အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်ချိန်မှာဘဲစိတ်ထဲမှာငိုကျွေးနေတော့သည်။
'ဒီမုန်းစရာကောင်းတဲ့ကြောင်စုတ်ကတော့! ငါအဲ့အသားတွေကို မင်းကိုကျွေးဖို့မှာထားတာကွ! ဒါကို မင်းကိုယ်မင်းငါ့ကိုကျေးဇူးတင်ရမယ့်အစား အဲ့မိန်းမခြေထောက်တွေနဲ့ ပွတ်သပ်ရဲတယ်ပေါ့! အရှက်မရှိလိုက်တာ! ငါအဲ့မိန်းမကိုအလုပ်ဖြုတ်ပစ်မယ်!'
ဇာတ်လိုက်ကတော့သူ့ကိုယ်သူ မိန်းမငယ်လေးရဲ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ပွတ်သပ်နေတဲ့ကြောင်လေးကိုကြည့်ရင်း ရုတ်တရက်သတ်ဖြတ်ချင်တဲ့စိတ်တို့ထွက်ပေါ်လို့လာသည်။
'ဒီကြောင်ကသူ့ရဲ့ကောင်းတဲ့ဘက်အခြမ်းကို ဒီမိန်းမကိုပြသနေတာဘဲ။ တကယ်လို့ သူ့ကိုငါအလုပ်ဖြုတ်လိုက်ရင်လည်း နောက်တစ်ယောက်ကိုသူအဲ့လိုလုပ်နေအုံးမှာဘဲ။ ကျစ်..! ဒါပေမယ်ငါသူ့ကိုအဲ့လိုလုပ်နေတာကိုမှမကြိုက်တာ...ငါအကြံအချို့လိုတယ်...ဒါမှမဟုတ်ငါဒီမိန်းမဆီကပြန်ပြီးသင်ရမှာလား... ကျစ်'
ဇာတ်လိုက်ကတော့ထိုမိန်းကလေးကို အပြင်ထွက်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူပြန်ပြီးစားသောက်နေလိုက်သည်။ ဇာတ်လိုက်သည် တချိန်လုံး သူ့အစီအစဉ်ကိုဘယ်လိုဘယ်ပုံလုပ်ဆောင်ရမည်ဆိုတာကိုလျှို့ဝှက်စွာစဉ်းစားလို့နေသည်
ထို့အချိန်မှာတော့ကြောင်လေးကတရေးတမောအိပ်ရန်စတင်လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူမသိခဲ့တာက ဇာတ်လိုက်ကသူ့ဆီလျှောက်လာပြီးတော့သူနှင့်အတူအိပ်ဖို့အိပ်ယာပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်ဆိုတာကိုပေါ့။ ထိုညမှာတော့အလွန်တိတ်ဆိတ်ပြီးအေးချမ်းလို့နေခဲ့သည်။
10.9.2020
THU
မှားနေတဲ့နေရာလေးတွေရှိလို့
ပြန်ပြင်ပေးထားတာပါ
Zawgyi
သူ(host)ဗိုက္အရမ္းဆာလို႔ေနၿပီ။ သူအခုဘယ္အခ်ိန္ကိုေရာင္ေနၿပီလဲဆိုမသိေပမယ့္ သူအခုေတြးႏိုင္တာကေတာ့ အစာရယ္ အစာရယ္ ၿပီးေတာ့အစာေတြရယ္ဘဲ!
'***မင္း...ဇာတ္လိုက္ေကာင္! တိရစၧာန္ေတြကသူတို႔ကိုယ္သူတို႔အစားအစာကို မခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာမင္းသိတယ္မို႔လား! ငါ့ကို အစာေကြၽး!!! ငါေသာက္ရမ္းဗိုက္ဆာေနၿပီကြ!
မဟုတ္ရင္ငါမင္းကိုစားပစ္မယ္!'
လူသားစားဖို႔စဉ္းစားေနတဲ့ ေၾကာင္ေလးကေတာ့ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကိုစိုက္ၾကၫ့္ေနစဉ္မွာဘဲသူ႔ရဲ့လက္သည္းေတြကိုဆာေလာင္မႈႏွင့္ စတင္ဝါးစားလာေလသည္။
အခန္းအတြင္းကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့Jun Renဟာအခ်ိန္ကို ၾကၫ့္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ေတာ္ထိန္းကိုဖုန္းေခၚကာသူ၏ညစာကိုလာပို့ေပးရန္မွာလိုက္သည္။ ခနအၾကာမွာဘဲသူညည္းသံေလးကိုၾကားလိုက္ရၿပီး ခ်က္ခ်င္းဘဲေၾကာင္ေလးရိွတဲ့ဘက္ကိုလွၫ့္ကာျပတင္းေပါက္ေပၚမွာဘဲ ရိွေနတုန္းလားဆိုတာကိုစစ္ေဆးလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ့အိမ္ေတာ္ထိန္းဆီေနာက္တစ္ေခါက္ဖုန္းျပန္ေခၚလိုက္ကာ ႀကီးမားတဲ့ဝက္သားကင္ကိုအရြယ္ေသးေသးေလးေတြလွီးျဖတ္ၿပီးယူလာရန္မွာလိုက္ေလသည္။
'ငါငါ့အေမကို အသိဆံုးဘဲ။ သူမငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွေဈးေပါၿပီး ပံုမွန္ရႈေထာင့္ေတြပါတဲ့ပစၥည္းတစ္ခုကို ဝယ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ငါဒီေၾကာင္ေလးကိုအစာေကာင္းေကာင္းေကြၽးရမယ္။ ဒါမွဒီေၾကာင္ေလးကငါ့အေပၚမွာ ေကာင္းတဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြရိွလာလိမ့္မယ္'
သူေတြးလိုက္ခ်ိန္မွာဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ေလသည္။ ေၾကာင္ေလးမွာေတာ့ညည္းသံႏွင့္အတူ အေဝးကိုသာ ၾကၫ့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
'ငါ့ရဲ့အစာေလး! ဒီဇာတ္လိုက္ေကာင္ကငါ့ကို အမွန္တကယ္ႀကီးကိုေသေစခ်င္ေနတာဘဲ! က်စ္! ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲ! ဒါက ငါအေျမာက္စာမိေနတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစၧာန္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ဟာနဲ႔သြားတူေနၿပီ!'
သူသူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကိုယ့္အေတြးကိုဆီရိွေနခ်ိန္မွာ အိမ္ေတာ္ထိန္းကအခန္းထဲကိုဝင္လာၿပီးသူတို႔ရဲ့ညစာေတြကိုလာထားေပးသြားသည္။ အိမ္ေဖာ္မေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ လမ္းဆံုးသည္အထိေလ်ွာက္လို႔လာသည္။ ထို႔ေနာက္သူမကအသားကိုအေအးခံဖို႔မႈတ္ယူခဲ့ၿပီး ေၾကာင္ေလးကိုေပးလိုက္သည္။
ေၾကာင္ေလးကေတာ့ မ်က္လံုးေတြကၾကယ္ပြင့္ေလးေတြကဲ့သို႔ေတာက္ပလာၿပီး သန႔္ရွင္းလက္ဆက္တဲ့အသားကိုေခါင္းငံု႔ကာစားလို႔ေနသည္။ အိမ္ေဖာ္မေလးကလည္းေၾကာင္ေလးဗိုက္ျပၫ့္တဲ့အခ်ိန္ထိ အစာေကြၽးလို႔ေနသည္။ ေရခြက္တစ္ခြက္သူ႔ေရ႔ွကိုေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့သူကယဉ္ေက်းစြာနဲ႔ ထိုင္လ်က္ေသာက္လို႔ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္အိမ္ေဖာ္မေလးကသူ့ရဲ့အေမႊးေတြမွာေပေနတဲ့ ေရမ်ားကိုသုတ္ေပးခဲ့သည္။
'ငါ့ကိုအစာေကြၽးလို ႔ေက်းဇူးပါမိန္းမငယ္ေလးေရ! ငါမင္းကို ငါ့ကိုပြတ္သပ္လို႔ရေစမယ့္အခြင့္အေရးတစ္ခုေပးမယ္!' သူျပတင္းေပါက္
ေပၚမွခုန္ဆင္းလာၿပီး မိန္းမငယ္ေလးရဲ့ေျခေထာက္နဲ႔သူ႔ကိုယ္သူပြတ္သပ္လို႔ေနသည္။
'သခင္ေလးေရ...ကြၽန္မကရိုးရိုးမိန္းမငယ္ေလးပါ! သူေဌးကကြၽန္မကိုစိုက္ၾကၫ့္ေနတဲ့ပံုကေၾကာက္ဖို႔အရမ္းေကာင္းတယ္! ေက်းဇူးျပဳျပီးရပ္လိုက္ပါေတာ့!'
မိန္းမငယ္ေလးကေတာ့ ဇာတ္လိုက္နဲ႔အၾကၫ့္ခ်င္းဆံုလိုက္ခ်ိန္မွာဘဲ စိတ္ထဲမွာငိုေကြၽးေနေတာ့သည္။
'ဒီမုန္းစရာေကာင္းတဲ့ေၾကာင္စုတ္ကေတာ့!
ငါအဲ့အသားေတြကိုမင္းကိုေကြၽးဖို႔မွာထားတာကြ! ဒါကို မင္းကိုယ္မင္းငါ့ကိုေက်းဇူးတင္ရမယ့္အစား အဲ့မိန္းမရဲ့ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ပြတ္သပ္ရဲတယ္ေပါ့! အရွက္မရိွလိုက္တာ! ငါအဲ့မိန္းမကိုအလုပ္ျဖဳတ္ပစ္မယ္!'
ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူမိန္းမငယ္ေလးရဲ့ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ေပ်ာ္ရြွင္စြာပြတ္သပ္ေနတဲ့ ေၾကာင္ေလးကိုၾကၫ့္ရင္း ရုတ္တရက္ သတ္ျဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကထြက္ေပၚလို႔လာသည္။
'ဒီေၾကာင္ကသူ႔ရဲ့ေကာင္းတဲ့ဘက္အျခမ္းကိုဒီမိန္းမကိုျပေနတာဘဲ။ တကယ္လို႔သူ႔ကိုငါအလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ရင္လည္း ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုသူအဲ့လိုလုပ္ေနအံုးမွာဘဲ။ က်စ္...!
ဒါေပမယ့္ ငါသူအဲ့လိုလုပ္ေနတာကိုမွမႀကိဳက္တာ...ငါအႀကံအခ်ိဳ႕လိုတယ္...ဒါမွမဟုတ္ ငါဒီမိန္းမဆီကျပန္သင္ရမွာလား...က်စ္'
ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ထိုမိန္းကေလးကိုအျပင္ထြက္ခိုင္းလိုက္ၿပီး သူျပန္ၿပီးစားေသာက္ေနလိုက္သည္။ ဇာတ္လိုက္သည္တစ္ခ်ိန္လံုးကို သူ႔အစီအစဉ္ကိုဘယ္လိုဘယ္ပံုလုပ္ေဆာင္ရမည္ကို လ်ိႈ႔ဝွက္စြာစဉ္းစားလို႔ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲေၾကာင္ေလးကေတာ့တေရးတေမာအိပ္ရန္စတင္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္သူမသိခဲ့တာက ဇာတ္လိုက္ကသူ့ဆီေလ်ွာက္လာၿပီးေတာ့သူႏွင့္အတူအိပ္ဖို႔အိပ္ယာေပၚတင္ေပးလိုက္သည္ဆိုတာကိုေပါ့။ ထိုညမွာေတာ့ အလြန္တိတ္ဆိတ္ၿပီး ေအးခ်မ္းလို႔ေနခဲ့သည္။
10.9.2020
THU
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen4U.Pro