CHAPTER-1.13
Zawgyi

Jun Renကသူ႔ရဲ႕ကုတ္အက်ႌထဲကငါးပံုစံအေမႊးေလးေတြပါတဲ့ေၾကာင္႐ုပ္ေလးကို ထုတ္လိုက္သည္။ Hostနဲ႔systemမွာအံ့ဩသြားရသည္။ ဒါေပမယ့္ထိုငါး႐ုပ္ကသူတို႔ေ႐ွ႕ကေနျဖတ္ေက်ာ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အံ့ဩမႈတို႔ကလ်င္ျမန္စြာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ Hostကသူမရဲ႕ေၾကာင္အသိစိတ္ကိုႏိႈးေဆာ္လိုက္ၿပီး ထိုအရာနဲ႔ကစားလိုက္သည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာhostက အ႐ုပ္ကိုပစ္ထုတ္လိုက္ၿပီး သူမကဇာတ္လိုက္ရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကိုအခ်ိန္ခဏအတြင္းသိလိုက္ရသည္။

'မျဖစ္ႏိုင္ဘူး!!!'

Hostက႐ုတ္တရက္ငိုလိုက္ၿပီးအျမင့္ေပၚကိုေျပးတက္ရန္ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ ေနစမ္းပါအံုး! စားပြဲခံုကဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ?! ဘာလို႔မွန္ေတြကစင္ေပၚမွာရိွေနရတာလဲ?!

Hostကထိုေနရာမွာဘဲစိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာရိွေနေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ႕သခင္ကသူ႔ကို မယူလိုက္ၿပီး သူမရဲ႕စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈကိုသက္သာေစရန္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ သူမျပန္ၿပီးတည္ၿငိမ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြအားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီး သူမလည္းစားလို႔ၿပီးသြားၿပီျဖစ္သည္။

[Hostသင့္ရဲ႕ဆူညံပူညံေတြေၾကာင့္ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔သံုးလေလာက္ ဆက္ေနရအံုးမယ္]

'ဟင္? ငါဇာတ္လိုက္ကို အိမ္မွာေနရင္ပိုုသက္သာတယ္လို႔ မန္းမႈတ္ၿပီးေျပာလို႔မရဘူးလား။' Hostကခ်က္ခ်င္းအစီအစဥ္ကိုစလိုက္သည္။

ဇာတ္လိုက္ကသူ႔ရဲ႕ေၾကာင္ေလးကေပါင္ေပၚမွာေနၿပီးသူ႔ရဲ႕လက္ဖဝါးနဲ႔ သူမရဲ႕ေခါင္းကိုပြတ္သပ္ေနတာကိုၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူကစိတ္မတိုတဲ့အျပင္ သူမရဲ႕ေစးကပ္ကပ္အေမႊးေတြကငူ႔ရဲ႕အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီနဲ႔ေစ်းႀကီးတဲ့ကုတ္အက်ႌေပၚမွာကပ္က်န္ေနတာေတာင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေပ။ သူရဲ႕ေၾကာင္ေလးလုပ္သမ်ွအရာကိုသာသူႏွစ္သက္ေလသည္။

သူတစ္ျခားအကဲျဖတ္သူေတြရဲ႕ ႐ႈိးပြဲအတြက္အစည္းအေဝးလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီဆိုတဲ့ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ညေနေစာင္းေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔ေၾကာင္ေလးရဲ႕အျပဳအမူကိုၾကည့္လိုက္ၿပီးဇာတ္လိုက္ကထိုပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ အစည္းအေဝးကိုေက်ာ္လိုက္ၿပီး သူ႔ေၾကာင္ေလးနဲ႔ကစားဖို႔သာဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

အကဲျဖတ္သူ၊ ဒါ႐ုိက္တာ၊ ရံုးဝန္ထမ္းမ်ား -
"ငါတို႔ေတြကမင္းအတြက္ဟာသျဖစ္ေနတာလား?!"

လာလည္ခ်ိန္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဇာတ္လိုက္ကမတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕အက်ႌမွာကပ္ေနတဲ့ အေမႊးေတြကိုခါထုတ္လိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာက သူကသူမကိုမေခၚဘဲ ျပန္ေတာ့မဲ့ပံုပင္။ သူမကသူမရဲ႕လက္သည္းေတြနဲ႔ဘသူ႔ရဲ႕ေစ်းႀကီးတဲ့ေဘာင္းဘီေပၚကို တြယ္ကုတ္လိုက္ၿပီး ငိုေႂကြးေနခဲ့သည္။

'ဇာတ္လိုက္ေရ! ငါ့ကိုဒီမွာမထားခဲ့ပါနဲ႔! သူတို႔အားလံုးကအရမ္းကိုရက္စက္တယ္! ငါေဆးထိုးအပ္ေတြထပ္မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး!!!' hostကငိုေႂကြးၿပီး သူ႔ရဲ႕ေဘာင္းဘီေပၚခုန္တက္ေနလိုက္သည္။ ဇာတ္လိုက္ကေတာ့သူမကိုတိတ္တဆိ္တ္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

'ေဟး! နင္ငါ့ကို နင္နဲ႔အတူျပန္မေခၚသြားဘူးလား?! ဒီကိုျပန္လာခဲ့စမ္း! ဇာတ္လိုက္ေရ!!!'
hostက႐ွပ္႐ွင္ဆန္ဆန္ငိုေႂကြးလိုက္ၿပီး အခန္းထဲမွာသူမတစ္ေယာက္ထဲခ်န္ခဲ့ခံလိုက္ရသည္။systemမွာေျပာစရာစကားအခ်ိဳ႕ရိွေနသည္။

[သင္က်႐ႈံးသြားၿပီ]

"ကဲ ေသာက္က်ိဳးနည္း႐ွားေလာေရ! ငါအဲ့တာကိုျမင္ေနရတယ္ေလ!" သူမၿငီးတြားေနလိုက္သည္။ သူမအိပ္ယာဆီျပန္သြားလိုက္ကာ ကုတ္တြယ္ၿပီးတက္လိုက္သည္။

systemနဲ႔hostႏွစ္ေယာက္လံုးတိတ္ဆိတ္စြာအနားယူေနခ်ိန္ ညတစ္ညကလည္းတိတ္ဆိတ္စြာေက်ာ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ဇာတ္လို္က္ကေတာ့ႏိုးေနၿပီး အေမွာင္ထုနဲ႔ေၾကာက္စရာေကာင္းၿပီး ဆိပ္ကမ္းအနီးကပဥၥမေျမာက္ကုန္ေလွာင္ရံုႀကီးထဲမွာေရာက္လို႔ေနသည္။ ထိုေနရာရဲ႕အလယ္မွာက ညစ္ပတ္တဲ့ေရေတြျဖည့္ထားတဲ့စည္တစ္ခုရိွေနသည္။ လူတစ္ေယာက္ကသူ႔ရဲ႕ ေျခဆစ္ေတြကႀကိဳးအမာတစ္ခုနဲ႔ခ်ည္ထားခံရၿပီး သူ႔ရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကေက်ာဘက္မွာရိွေနသည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကလည္းဝက္တစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး အထိုးခံထားရသည္။ သူ႔ရဲ႕အညိဳရာင္မ်က္လံုးကဖြင့္ႏိုင္တယ္ဆိုရံုမ်ွသာဖြင့္ႏိုင္ၿပီး သူခံစားခဲ့ရတဲ့ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့နာက်င္မႈေၾကာင့္ အမ်ားစုသတိလစ္သြားခဲ့သည္။ သူကညစ္ပတ္တဲ့ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာဒူးေထာက္ေနလ်က္ရိွၿပီး သူ႔အဝတ္ေတြကဆိုေနသည္။ သူကသန္မာတဲ့ေယာက္်ားအုပ္စုတစ္စုရဲ႕ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းကိုခံထားရသည္။ ဇာတ္လိုက္ကသူ႔ရဲ႕လက္ကိုျဖန္႔လိုက္ေတာ့ ထိုလူအုပ္စုထဲကတစ္ေယာက္ကသူ႔ကို ဖိုင္တြဲအထူတစ္ခုကိုေပးလာသည္။ သူစာရြက္ေတြကို အလ်င္အျမန္ဖတ္လိုက္ၿပီး ဖိုင္ကိုပိတ္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကေဒါသတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္ေပၚလာသည္။ အဲ့တာကသူ႔ရဲ႕အနီးအနားမွာတဲ့ရိွတဲ့ လူေတြကိုဝပ္ေနေအာင္ေၾကာက္ရြံ႔ေစႏိုင္သည္။

"ဒီေတာ့ Bern။ မင္းကတကယ္ကိုဆိုးရြားတဲ့သူဘဲ။ ၿမိဳ႕တိုင္းလိုိလုိေလ်ွာက္သြားေနၿပီး မင္းရဲ႕မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ေျပာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ရာဇဝတ္ေတြကိုက်ဴးလြန္၊ ၿပီးတာနဲ႔အဖမ္းမခံရဘဲထြက္ႏိုင္တာလား? မင္းကအရမ္းကိုပါးနပ္တာဘဲ။ မင္းရဲ႕ညီမလိုေပါ့။" သူကရြံ႐ွာတဲ့အသံနဲ႔ေျပာလိုက္သည္။ Bernကေခါင္းေထာင္လာၿပီး ဇာတ္လိုက္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။

"မ-မဟုတ္ဘူး။ ခနေလး! ငါ့-ငါ့ရဲ႕ညီမကအျပစ္ကင္းတယ္! ဘာလို႔သူမရဲ႕နာမည္ကဒီေနရာမွာပါလာရတာလဲ!" Bern က႐ူးသြပ္သြားၿပီး မေရမရာျဖစ္သြားသည္။ သူကမေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆို သူ႔ညီမကိုဘယ္ေတာ့မွပါဝင္မပတ္သတ္ေစခ်င္။ ဒါေပမယ့္သူ႔ရဲ႕လက္ေတြအညစ္ပတ္ခံၿပီးဒုကၡခံစားရရင္ေတာင္ ဒါေတြအားလံုးကသူ႔ရဲ႕ေသးငယ္တဲ့မိသားစုသံုးေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္းေနထိုင္ရဖို႔လုပ္ခဲ့တာဘဲေလ။ ဘာလို႔လဲ?.....သူ႔ညီမက?

"မင္းမသ္ိဘူးလား? မင္းရဲ႕ညီမကငါ့ရဲ႕ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာေရာက္ေနၿပီးေက်ာ္ၾကားမႈရဖို႔ ထိပ္တန္းေမာ္လ္ဒယ္လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္ေလ။ အကယ္၍သူမက ႏိုင္ငံေသးေသးေလးတစ္ခုထဲမွာဘဲရိွေနအံုးမယ္ဆိုရင္ သူမကဘယ္လိုလုပ္ေအာင္ျမင္လာပါမလဲ? ဟမ့္! မင္းတို႔အားလံုးကေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ပိုးမႊားေတြဘဲ။ မင္းတို႔က ဒီဘဝမွာဖယ္႐ွားပစ္ဖို႔ဘဲထိုက္တန္တယ္?"

"မင္း-မင္း! ငါဝန္ခံပါတယ္ ငါအဲ့ဒီ့မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ! ဒါေပမယ့္ငါ့ရဲ႕ညီမကေတာ့အျပစ္ကင္းတယ္! မင္းသူမကိုထိရဲ႕ထိၾကည့္စမ္း!" ေၾကာက္ရြ႔ံစိတ္ေတြကသူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာေရာက္လာေလသည္။ သူ႔ရဲ႕မိသားစုကအျပစ္ကင္းတယ္!

"အျပစ္ကင္းတယ္? မင္းရဲ႕ၾကာပန္းျဖဴညီမက ဖီးနစ္ငွက္လိုေျပာင္းဖို႔အတြက္နဲ႔သစ္ကိုင္းႀကီးႀကီးကိုခုန္တက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္ေလ! သူမက ငါႏွစ္သက္တဲ့အရာကိုေတာင္ထိရဲေသးတယ္? မင္းနဲ႔မင္းညီမကအေတာ္ကိုတူတာဘဲ။ မဲနက္ေနတဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ အၾကံစည္သမားေတြ!"

*
[Host]

"ဘာႀကီးလဲ?...*သမ္းေဝလိုက္*"

[ဇာတ္လိုက္က ဆိပ္ကမ္းကကုန္ေလွာက္ရံုမွာဗီလိန္ကိုသတ္လိုက္ပါၿပီ။]

"*သမ္းေဝလိုက္* ေကာင္းၿပီ။"

[သင္ဘာလို႔ဇာတ္လိုက္ကိုမေၾကာက္ရတာလဲ? သင္ေၾကာရ္သင့္တယ္။]

"ကိစၥက...ငါကျပည့္စံုေအာင္ေကာင္းေနတာဘဲ။ ၿပီးေတာ့အျမဲတမ္းဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ငါ့ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့တယ္ေလ။ ငါကဘာလို႔ငါ့ရဲ႕ေရႊေရာင္ေပါင္တုံုးႀကီးကိုေၾကာက္ရမွာလဲ?"

[ဒါ-ဒါက....အဲ့တာကေကာင္းမြန္တဲ့အေၾကာဂ္းျပခ်က္ဘဲ။ ဒါေပမယ့္သူလူသတ္လိုရ္တယ္ေလ!]

"systemရယ္။ နင္ကအရမ္းႏံုတာဘဲလား? ငါတို႔ဘယ္ဘဲသြားသြား ဘယ္ကမၻာေပၚမွာဘဲေနေန ေတာအုပ္တစ္ခုရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈက ဘယ္အခါမွမရပ္သြားဘူးေလဟယ္။ သန္မာတဲ့သူကအားနည္းတဲ့သူကိုစားသြားမွာဘဲ။ ၿပီးေတာ့အားနည္းတဲ့သူက ႐ွင္သန္ဖို႔အားႀကီးေအာင္ႀကိဳးစားမွာဘဲ။ ဒါကဘဝရဲ႕သံသယာလည္မႈဘဲ။ မင္းေကာင္းတာလုပ္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုးတာလုပ္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ဘာမွေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။"

[Host ကြၽန္ေတာ္မွားသြားပါတယ္။]

"အာ~နင္က သနားစရာေကာင္းတဲ့systemဘဲ။ ဒါကအဆင္ေျပပါတယ္။ နင္ကေၾကာင္စနစ္ဘဲကို။ ဒီေလာက္ေသးငယ္တဲ့အရာေတြကနင့္အတြက္ အေရးမပါေတာ့ပါဘူးေလ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့အဲ့တာကနင့္ရဲ႕tasks ေတြကေနကြဲျပားေနတာကို။"

[Hostရယ္...ဟုတ္ကဲ့ပါ....]

********
ကုိယ္သံုးရက္ေလာက္ေပ်ာက္ေနအံုးမယ္ေနာ္
အဲ့တာေၾကာင့္သံုးပိုင္းဒါ႐ိုက္တင္ေပးလိုက္တယ္ arc1ၿပီးဖို႔ကႏွစ္ပိုင္းဘဲက်န္ေတာ့တယ္
ေနာက္arcကbLေလးျဖစ္မယ္ေနာ္ဒါဒါတို႔
voteေလးေတြလည္းအရမ္းနည္းၾကတယ္
မႀကိဳက္ၾကလို႔လား

CHAPTER-1.13
Unicode

Jun Renကသူ့ရဲ့ကုတ်အကျႌထဲကငါးပုံစံအမွှေးလေးတွေပါတဲ့ကြောင်ရုပ်လေးကို ထုတ်လိုက်သည်။ Hostနဲ့systemမှာအံ့ဩသွားရသည်။ ဒါပေမယ့်ထိုငါးရုပ်ကသူတို့ရှေ့ကနေဖြတ်ကျော်သွားတဲ့အချိန်မှာ အံ့ဩမှုတို့ကလျင်မြန်စွာပျောက်ကွယ်သွားသည်။ Hostကသူမရဲ့ကြောင်အသိစိတ်ကိုနှိုးဆော်လိုက်ပြီး ထိုအရာနဲ့ကစားလိုက်သည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်ပြည့်တဲ့အချိန်မှာhostက အရုပ်ကိုပစ်ထုတ်လိုက်ပြီး သူမကဇာတ်လိုက်ရဲ့ပေါင်ပေါ်မှာရောက်နေတယ်ဆိုတာကိုအချိန်ခဏအတွင်းသိလိုက်ရသည်။

'မဖြစ်နိုင်ဘူး!!!'

Hostကရုတ်တရက်ငိုလိုက်ပြီးအမြင့်ပေါ်ကိုပြေးတက်ရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။ နေစမ်းပါအုံး! စားပွဲခုံကဘယ်ရောက်သွားတာလဲ?! ဘာလို့မှန်တွေကစင်ပေါ်မှာရှိနေရတာလဲ?!

Hostကထိုနေရာမှာဘဲစိတ်ရှုပ်ထွေးစွာရှိနေတော့သည်။ သူ့ရဲ့သခင်ကသူ့ကို မယူလိုက်ပြီး သူမရဲ့စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုကိုသက်သာစေရန် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ သူမပြန်ပြီးတည်ငြိမ်သွားတဲ့အချိန်မှာ ဆေးစစ်ချက်တွေအားလုံးပြီးဆုံးသွားပြီး သူမလည်းစားလို့ပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။

[Hostသင့်ရဲ့ဆူညံပူညံတွေကြောင့် ဆရာဝန်တွေနဲ့သုံးလလောက် ဆက်နေရအုံးမယ်]

'ဟင်? ငါဇာတ္လိုက္ကို အိမ်မှာနေရင်ပိုသက်သာတယ်လို့ မန်းမှုတ်ပြီးပြောလို့မရဘူးလား။' Hostကချက်ချင်းအစီအစဉ်ကိုစလိုက်သည်။

ဇာတ်လိုက်ကသူ့ရဲ့ကြောင်လေးကပေါင်ပေါ်မှာနေပြီးသူ့ရဲ့လက်ဖဝါးနဲ့ သူမရဲ့ခေါင်းကိုပွတ်သပ်နေတာကိုကြည့်နေလိုက်သည်။ သူကစိတ်မတိုတဲ့အပြင် သူမရဲ့စေးကပ်ကပ်အမွှေးတွေကငူ့ရဲ့အနက်ရောင်ဘောင်းဘီနဲ့ဈေးကြီးတဲ့ကုတ်အကျႌပေါ်မှာကပ်ကျန်နေတာတောင် စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်ပေ။ သူရဲ့ကြောင်လေးလုပ်သမျှအရာကိုသာသူနှစ်သက်လေသည်။

သူတစ်ခြားအကဲဖြတ်သူတွေရဲ့ ရှိုးပွဲအတွက်အစည်းအဝေးလုပ်ဖို့ အချိန်ကျပြီဆိုတဲ့ စာတစ်စောင်ရောက်လာတဲ့အခါမှာတော့ ညနေစောင်းနေပြီဖြစ်သည်။ သူ့ကြောင်လေးရဲ့အပြုအမူကိုကြည့်လိုက်ပြီးဇာတ်လိုက်ကထိုပျင်းစရာကောင်းတဲ့ အစည်းအဝေးကိုကျော်လိုက်ပြီး သူ့ကြောင်လေးနဲ့ကစားဖို့သာဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

အကဲဖြတ်သူ၊ ဒါရိုက်တာ၊ ရုံးဝန်ထမ်းများ -
"ငါတို့တွေကမင်းအတွက်ဟာသဖြစ်နေတာလား?!"

လာလည်ချိန်ပြီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ ဇာတ်လိုက်ကမတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့အကျႌမှာကပ်နေတဲ့ အမွှေးတွေကိုခါထုတ်လိုက်သည်။ ကြည့်ရတာက သူကသူမကိုမခေါ်ဘဲ ပြန်တော့မဲ့ပုံပင်။ သူမကသူမရဲ့လက်သည်းတွေနဲ့ဘသူ့ရဲ့ဈေးကြီးတဲ့ဘောင်းဘီပေါ်ကို တွယ်ကုတ်လိုက်ပြီး ငိုကြွေးနေခဲ့သည်။

'ဇာတ်လိုက်ရေ! ငါ့ကိုဒီမှာမထားခဲ့ပါနဲ့! သူတို့အားလုံးကအရမ်းကိုရက်စက်တယ်! ငါဆေးထိုးအပ်တွေထပ်မလိုချင်တော့ဘူး!!!' hostကငိုကြွေးပြီး သူ့ရဲ့ဘောင်းဘီပေါ်ခုန်တက်နေလိုက်သည်။ ဇာတ်လိုက်ကတော့သူမကိုတိတ်တဆိ်တ်ကြည့်နေလိုက်သည်။

'ဟေး! နင်ငါ့ကို နင်နဲ့အတူပြန်မခေါ်သွားဘူးလား?! ဒီကိုပြန်လာခဲ့စမ်း! ဇာတ်လိုက်ရေ!!!'
hostကရှပ်ရှင်ဆန်ဆန်ငိုကြွေးလိုက်ပြီး အခန်းထဲမှာသူမတစ်ယောက်ထဲချန်ခဲ့ခံလိုက်ရသည်။systemမှာပြောစရာစကားအချို့ရှိနေသည်။

[သင်ကျရှုံးသွားပြီ]

"ကဲ သောက်ကျိုးနည်းရှားလောရေ! ငါအဲ့တာကိုမြင်နေရတယ်လေ!" သူမငြီးတွားနေလိုက်သည်။ သူမအိပ်ယာဆီပြန်သွားလိုက်ကာ ကုတ်တွယ်ပြီးတက်လိုက်သည်။

systemနဲ့hostနှစ်ယောက်လုံးတိတ်ဆိတ်စွာအနားယူနေချိန် ညတစ်ညကလည်းတိတ်ဆိတ်စွာကျော်လွန်သွားခဲ့သည်။ ဇာတ်လို်က်ကတော့နိုးနေပြီး အမှောင်ထုနဲ့ကြောက်စရာကောင်းပြီး ဆိပ်ကမ်းအနီးကပဉ္စမမြောက်ကုန်လှောင်ရုံကြီးထဲမှာရောက်လို့နေသည်။ ထိုနေရာရဲ့အလယ်မှာက ညစ်ပတ်တဲ့ရေတွေဖြည့်ထားတဲ့စည်တစ်ခုရှိနေသည်။ လူတစ်ယောက်ကသူ့ရဲ့ ခြေဆစ်တွေကကြိုးအမာတစ်ခုနဲ့ချည်ထားခံရပြီး သူ့ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ကကျောဘက်မှာရှိနေသည်။ သူ့ရဲ့မျက်နှာကလည်းဝက်တစ်ကောင်လိုမျိုး အထိုးခံထားရသည်။ သူ့ရဲ့အညိုရာင်မျက်လုံးကဖွင့်နိုင်တယ်ဆိုရုံမျှသာဖွင့်နိုင်ပြီး သူခံစားခဲ့ရတဲ့ကြောက်စရာကောင်းတဲ့နာကျင်မှုကြောင့် အများစုသတိလစ်သွားခဲ့သည်။ သူကညစ်ပတ်တဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာဒူးထောက်နေလျက်ရှိပြီး သူ့အဝတ်တွေကဆိုနေသည်။ သူကသန်မာတဲ့ယောက်ျားအုပ်စုတစ်စုရဲ့ ရိုက်နှက်ခြင်းကိုခံထားရသည်။ ဇာတ်လိုက်ကသူ့ရဲ့လက်ကိုဖြန့်လိုက်တော့ ထိုလူအုပ်စုထဲကတစ်ယောက်ကသူ့ကို ဖိုင်တွဲအထူတစ်ခုကိုပေးလာသည်။ သူစာရွက်တွေကို အလျင်အမြန်ဖတ်လိုက်ပြီး ဖိုင်ကိုပိတ်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေကဒေါသတစ်ချို့ထွက်ပေါ်လာသည်။ အဲ့တာကသူ့ရဲ့အနီးအနားမှာတဲ့ရှိတဲ့ လူတွေကိုဝပ်နေအောင်ကြောက်ရွံ့စေနိုင်သည်။

"ဒီတော့ Bern။ မင်းကတကယ်ကိုဆိုးရွားတဲ့သူဘဲ။ မြို့တိုင်းလိိုလိုလျှောက်သွားနေပြီး မင်းရဲ့မှတ်ပုံတင်နံပါတ်ပြောင်း၊ ပြီးတော့ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ရာဇဝတ်တွေကိုကျူးလွန်၊ ပြီးတာနဲ့အဖမ်းမခံရဘဲထွက်နိုင်တာလား? မင်းကအရမ်းကိုပါးနပ်တာဘဲ။ မင်းရဲ့ညီမလိုပေါ့။" သူကရွံရှာတဲ့အသံနဲ့ပြောလိုက်သည်။ Bernကခေါင်းထောင်လာပြီး ဇာတ်လိုက်ရဲ့မျက်နှာကိုကြည့်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။

"မ-မဟုတ္ဘူး။ ခနေလး! ငါ့-ငါ့ရဲ့ညီမကအပြစ်ကင်းတယ်! ဘာလို့သူမရဲ့နာမည်ကဒီနေရာမှာပါလာရတာလဲ!" Bern ကရူးသွပ်သွားပြီး မရေမရာဖြစ်သွားသည်။ သူကမကောင်းတဲ့အလုပ်တွေလုပ်နေတဲ့အချိန်ဆို သူ့ညီမကိုဘယ်တော့မှပါဝင်မပတ်သတ်စေချင်။ ဒါပေမယ့်သူ့ရဲ့လက်တွေအညစ်ပတ်ခံပြီးဒုက္ခခံစားရရင်တောင် ဒါတွေအားလုံးကသူ့ရဲ့သေးငယ်တဲ့မိသားစုသုံးယောက်ကို ကောင်းကောင်းနေထိုင်ရဖို့လုပ်ခဲ့တာဘဲလေ။ ဘာလို့လဲ?.....သူ့ညီမက?

"မင်းမသ်ိဘူးလား? မင်းရဲ့ညီမကငါ့ရဲ့မြက်ခင်းစိမ်းပေါ်မှာရောက်နေပြီးကျော်ကြားမှုရဖို့ ထိပ်တန်းမော်လ်ဒယ်လုပ်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်လေ။ အကယ်၍သူမက နိုင်ငံသေးသေးလေးတစ်ခုထဲမှာဘဲရှိနေအုံးမယ်ဆိုရင် သူမကဘယ်လိုလုပ်အောင်မြင်လာပါမလဲ? ဟမ့်! မင်းတို့အားလုံးကကြောက်စရာကောင်းတဲ့ပိုးမွှားတွေဘဲ။ မင်းတို့က ဒီဘဝမှာဖယ်ရှားပစ်ဖို့ဘဲထိုက်တန်တယ်?"

"မင်း-မင်း! ငါဝန်ခံပါတယ် ငါအဲ့ဒီ့မကောင်းတဲ့အလုပ်တွေလုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ! ဒါပေမယ့်ငါ့ရဲ့ညီမကတော့အပြစ်ကင်းတယ်! မင်းသူမကိုထိရဲ့ထိကြည့်စမ်း!" ကြောက်ရွ့ံစိတ်တွေကသူ့ရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာရောက်လာလေသည်။ သူ့ရဲ့မိသားစုကအပြစ်ကင်းတယ်!

"အပြစ်ကင်းတယ်? မင်းရဲ့ကြာပန်းဖြူညီမက ဖီးနစ်ငှက်လိုပြောင်းဖို့အတွက်နဲ့သစ်ကိုင်းကြီးကြီးကိုခုန်တက်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်လေ! သူမက ငါနှစ်သက်တဲ့အရာကိုတောင်ထိရဲသေးတယ်? မင်းနဲ့မင်းညီမကအတော်ကိုတူတာဘဲ။ မဲနက်နေတဲ့နှလုံးသားနဲ့ အကြံစည်သမားတွေ!"

*
[Host]

"ဘာကြီးလဲ?...*သမ်းဝေလိုက်*"

[ဇာတ္လိုက္က ဆိပ်ကမ်းကကုန်လှောက်ရုံမှာဗီလိန်ကိုသတ်လိုက်ပါပြီ။]

"*သမ်းဝေလိုက်* ကောင်းပြီ။"

[သင်ဘာလို့ဇာတ်လိုက်ကိုမကြောက်ရတာလဲ? သင်ကြောရ်သင့်တယ်။]

"ကိစ္စက...ငါကပြည့်စုံအောင်ကောင်းနေတာဘဲ။ ပြီးတော့အမြဲတမ်းဂရုတစိုက်နဲ့ ငါ့ကိုဂရုစိုက်ပေးခဲ့တယ်လေ။ ငါကဘာလို့ငါ့ရဲ့ရွှေရောင်ပေါင်တုံးကြီးကိုကြောက်ရမှာလဲ?"

[ဒါ-ဒါက....အဲ့တာကကောင်းမွန်တဲ့အကြောဂ်းပြချက်ဘဲ။ ဒါပေမယ့်သူလူသတ်လိုရ်တယ်လေ!]

"systemရယ်။ နင်ကအရမ်းနုံတာဘဲလား? ငါတို့ဘယ်ဘဲသွားသွား ဘယ်ကမ်ဘာပေါ်မှာဘဲနေနေ တောအုပ်တစ်ခုရဲ့အုပ်ချုပ်မှုက ဘယ်အခါမှမရပ်သွားဘူးလေဟယ်။ သန်မာတဲ့သူကအားနည်းတဲ့သူကိုစားသွားမှာဘဲ။ ပြီးတော့အားနည်းတဲ့သူက ရှင်သန်ဖို့အားကြီးအောင်ကြိုးစားမှာဘဲ။ ဒါကဘဝရဲ့သံသယာလည်မှုဘဲ။ မင်းကောင်းတာလုပ်တယ် ဒါမှမဟုတ် ဆိုးတာလုပ်တယ်ဆိုတာကြောင့်ဘာမှပြောင်းလဲသွားမှာ မဟုတ္ဘူး။"

[Host ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ်။]

"အာ~နင်က သနားစရာကောင်းတဲ့systemဘဲ။ ဒါကအဆင်ပြေပါတယ်။ နင်ကကြောင်စနစ်ဘဲကို။ ဒီလောက်သေးငယ်တဲ့အရာတွေကနင့်အတွက် အရေးမပါတော့ပါဘူးလေ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့အဲ့တာကနင့်ရဲ့tasks တွေကနေကွဲပြားနေတာကို။"

[Hostရယ်...ဟုတ်ကဲ့ပါ....]

********
ကိုယ်သုံးရက်လောက်ပျောက်နေအုံးမယ်နော်
အဲ့တာကြောင့်သုံးပိုင်းဒါရိုက်တင်ပေးလိုက်တယ် arc1ပြီးဖို့ကနှစ်ပိုင်းဘဲကျန်တော့တယ်
နောက်arcကbLလေးဖြစ်မယ်နော်ဒါဒါတို့
voteလေးတွေလည်းအရမ်းနည်းကြတယ်
မကြိုက်ကြလို့လား