Doktor bu sözüme karşı sadece zorla  gülümsedi.Hararetli bir şekilde ağlayan annem babamla konuşuyordu .Hazal da söylenenleri anlamaya çalışıyordu. Kulağım aşırı derecede ağrıyordu. Daha fazla dayanamıyordum. Gözlerim kapanıyordu.Gözlerimi kapatmamak için sıkıyordum kendimi . Çünkü ölmekten korkuyordum . Rahat değildi içim . Bir anda gözlerim kapandı her yer beyazdı.

Bir anda gözlerimi açtım kulağıma uğultular geliyordu. Konuşmaya çalışıyordum .Olmuyordu. Doktor elime bir kağıt verdi.

''Küçük hanım korkma sadece bir trafik kazası gecirdin.Vücudunda bir hasar yok. Ama.. sadece biraz duyma sorunu çekebilirsin. Korktuğundan dolayı dilini yutmuşsun.. Geçmiş olsun.''

Bunları okurken gözyaşlarına boğulmuştum. Bir anda.. hiç beklemediğim bir anda hem kulağımı kaybetmiştim . Hem dilimi.

                   1 Ay Sonra

Alışamadım buna .  Konuşamamaya ,duymamaya.. Cihaz aldık onunla biraz da olsa duyabiliyorum.Ama şimdi vicdan azabı çekiyorum. Benim başkalarına yaptıklarım şimdi bana yapılıyor . Arkamdan sağır diye bağırmalar , dilin nerde bakayım demeler , yaşamasan daha iyi demeler... Hepsi üst üste oldu.O anlarda aklıma tek şey geliyordu .HAZAL...

Pişmanım . Evet ,evet eşşek gibi pişmanım.Ona yaptıklarıma ,söylediklerime.Çünkü ona yaptıklarımı şimdi ben yaşıyorum.

Ama ona yaptıklarıma karşı kazada beni yalnız bırakmadı.Okula beraber gidiyoruz.Hazalın değerini şimdi anladım. O kadar temiz kalpli ki anlatamam...Ondan özür diledim.Bunları unutmamızı söyledi.Bana işaret dilini öğretti. Onunla beraber mutluydum, bi o kadar da huzurlu. Çünkü yanımda benimle aynı durumda olan kişi var.Beni anlayann..

Hazalın babası memur ve başka bir şehire taşınmaları gerekiyormuş.Bunu duyunca ikimiz de çok üzüldük.İstemeden yanağımdan yaşlar sel olup gitti. İçimde burukluk hissettim.Gidiyordu beni en iyi anlayan kişi.Yalnız kalınca çok düşündüm ona yaptıklarımızı. Duymuyordu , onu asagılıyordum. Şimdi ben o durumdayım .Allahım ben ne yaptım . Vicdan azabı çekiyordum .Vicdan azabı...