Zawgyi
လမ္းေၾကာင္းအမ်ားအျပားကို သီးျခားလူ႕စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ဗ်ဴ႐ို ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲမႈအခန္း၊ ကန္႔သတ္နယ္ေျမအျဖစ္ ခြဲျခားထားသည္။
သားေရအတုျဖင့္ ရစ္ပတ္ထားေသာ နံရံမ်ားသည္ ႐ႈတ္ေထြးေသာျခစ္ရာမ်ားျဖင့္ဖုံးလႊမ္းေနၿပီး အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္႐ွိေသာအခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။ လူငယ္သည္ အမာခံစာအုပ္ကိုကိုင္ထားရင္း အားတက္သေရာ ဖတ္ေနပုံရသည္။ ၎သည္ စကၠဴခက္အဖုံး၏အျပင္ဘက္တြင္ အေခါင္းေပါက္႐ွိ ႏွင္းဆီပုံစံႏွင့္ အလယ္ဗဟိုတြင္ **** ႏိုက္တင္ေဂးလ္တစ္ေခ်ာင္းပါသည့္ အဂၤလိပ္လို မူရင္းပုံမ်ားပါ႐ွိသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ပင္ျဖစ္သည္။
နံရံအျပင္ဘက္မွ စကားဝွက္ထည့္သြင္းသံကို အမွတ္အသားျပဳ၍ အလုပ္ယူနီေဖာင္းဝတ္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက သတၱဳစပ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ သူသည္ လူငယ္ေလးထံသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ ခါးမွသြယ္လ်ေသာေသာ့ကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ကုတင္ႏွင့္ ခ်ိတ္ထားေသာ သံေျခခ်င္းမ်ားကို ေသာ့ဖြင့္လိုက္သည္။
"ဒီကေန ထြက္သြားလို႔ရၿပီလား?"လူငယ္သည္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ အသံျဖင့္ စာအုပ္ကိုပိတ္ကာ "ရဲအရာ႐ွိ"။
"ဟုတ္တယ္" လို႔ အဲဒီလူက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာေပမယ့္ အဲဒါက မင္းလြတ္လပ္ၿပီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။
"အခ်ိန္က အရမ္းျမန္တယ္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ ငါဒီမွာေနခဲ့ရတာ" လူငယ္ကအနည္းငယ္ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ သူ႕ကိုယ္သူျပန္ေျပာသည္။ သူ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မတ္တတ္ထရပ္ၿပီး အရပ္႐ွည္႐ွည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး ပုံစံက ဖိအားကိုခံစားရသည္။
"ဟမ့္၊ ေနာင္တရေနစရာ မလိုပါဘူး။ မင္းလို အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ေကာင္က မၾကာခင္မွာ ယူနစ္တာဝန္ခံက အျမန္ျပန္ပို႔ႏိုင္လိမ့္မယ္။" မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ လူငယ္ကိုျမင္ေတာ့ ထိုလူကအနည္းငယ္ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ဘဲ သူ႕ကို တြန္းထုတ္ခ်င္ေနခဲ့သည္။ ေခ်ာေမာလွပတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ခုသည္ ဓားသြားကဲ့သို႔ လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ?" ထင္ေယာင္ထင္မွားတစ္ခုလိုပဲ၊ လူငယ္ကခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေႏြးေထြးတဲ့အျပဳံးကို ျပသလိုက္ပါတယ္။ "ရဲအ႐ွာ႐ွိ"
"စကားနည္းနည္းဘဲေျပာ၊ ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္သြား။" ထိုလူသည္ လူငယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေကာလာဟလမ်ားကို ေတြးေတာကာ ေရ႐ြတ္ရင္း ေနာက္ဆုံးတြင္ အနည္းငယ္ေၾကာက္႐ြံ႕ကာ လကၠိဳ ျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး အနည္းငယ္စိတ္ပ်က္သြားမိသည္။
လူငယ္ေလးသည္ သာမာန္အသိတရားကိုအေျခခံ၍ သာမာန္လူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူကအာ႐ုံေၾကာအလြန္ေကာင္းၿပီး ဖုတ္ေကာင္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ႐ွိေနတဲ့ေနရာတြင္ ႐ွင္သန္ႏိုင္ကာ သိမ္းပိုက္ထားေသာဧရိယာတြင္ ငါးႏွစ္ၾကာေအာင္ ႐ွင္သန္ႏိုင္သည့္သူဆိုတာ သူေကာင္းစြာသိထားေလသည္။
***
လုရန္ရဲ႕ဆဲလ္ဖုန္းျမည္လာၿပီး မက္ေဆ့ခ်္တစ္ခုဝင္လာသည္။ အဲ့တာက ကုမၸဏီမွ ၫႊန္ၾကားခ်က္အသစ္တစ္ခုဟု သူထင္ခဲ့သည္။ သူအခ်ိဳ႕ေသာ ၿပိဳင္ဖက္ေအဂ်င္စီမွ ေပးပို႔ေသာ ေၾကာ္ျငာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ တိတ္တဆိတ္ ပိတ္လိုက္သည္။
"အခ်စ္သည္ ေႏြရာသီတြင္ တည္ေဆာက္ထားၿပီး၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမွာ နီးေနၿပီ၊ Lianxin Dating Agency မြ သင့္အား Midsummer Friendship Activities တြင္ ပါဝင္ရန္ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဖိတ္ေခၚပါသည္။"
လုရန္အနည္းငယ္ စကားမေျပာႏိုင္ျဖစ္သြားသည္။ City H မြာ႐ွိတဲ့ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ေအဂ်င္စီက သူ႕ရဲ႕တစ္ကိုယ္ေရေခြးႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ (singleကိုေျပာတာပါ) အဆက္အသြယ္အခ်က္အလက္ကို ဘယ္လို႐ွာေတြ႕လဲဆိုတာ သူမသိဘူး။ Midsummer Friendship Event သည္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ယခုအခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ သူ႕ဘဝလက္တြဲေဖာ္အေၾကာင္းကိုေတာ့ စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး။
အေဆာက္အဦးအျပင္ဘက္႐ွိ အနီေရာင္သတိေပးခ်က္မီးမ်ားသည္ အဆက္မျပတ္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေနၿပီး ျပင္းထန္ေသာ ဥဩသံမ်ား တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံး ထြက္ေပၚလာသည္။ လုရန္တံေတြးၿမိဳခ်မိသြားၿပီး ေလထုက အနည္းငယ္ အေရးတႀကီး ျဖစ္ေနသည္ဟု ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ ႐ုံးခန္းမွမထြက္မီ အရာအားလုံးကပုံမွန္ျဖစ္ေနသည္မွာ ထင္႐ွားသည္။
"ေကာင္းၿပီ ငါျမင္တယ္။" အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔ ကနားၾကပ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေလးနက္ေသာအမူအရာျဖင့္ ပုတ္လိုက္သည္။
"ဒီမွာ မီးတြင္း႐ွိတာလား? ငါတို႔ လိုခ်င္သလို..." လုရန္က တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ဘဲေျပာလိုက္သည္။ အေၾကာင္းမွာက ဉာဏ္ပညာႏွင့္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔က သူ႕ေ႐ွ႕မွာဘဲစကတ္ကိုလွန္လိုက္ကာ အနက္ေရာင္ Czech cz83ကို သူမေျခေထာက္နံေဘးမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္။
လူေကာင္းဘဲ၊ လွပတဲ့ညီေမလးက အနီေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္ လက္ေမာင္းေတြကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဤယူနစ္သည္ ထူးဆန္းတဲ့ပန္းေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီး အမွန္တကယ္ပင္ မွန္းဆ၍မရေပ။
"ေဒါက္တာလု၊ ဒီအေဆာက္အဦးက ငါးမိနစ္အတြင္း ပိတ္သြားပါလိမ့္မယ္။" အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔၏ အသံသည္ၿငိမ္သက္လို႔ေနသည္။
"ဒါဆို ငါ တစ္ခုခုလုပ္ရမွာလား"
"႐ွင္ ဒီကေနတစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားလို႔ရမလား၊ လမ္းေၾကာင္းအတြက္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြအတိုင္းလိုက္သြားရင္ ရပါၿပီ။"
"ဒါေပါ့ ျပႆနာမ႐ွိပါဘူး။" လုရန္က ေခါင္းညိတ္ၿပီး "အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔၊ အခု ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေမးလို႔ရမလား"
"ယြိယြီ ေပ်ာက္ေနတယ္၊ သူက ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကေန လြတ္သြားတယ္။ သူဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိရေသးဘူး။" ကလစ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္႐ုံျဖင့္ အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔သည္ Czech cz83 အာမခံကို ဖြင့္လိုက္သည္။
****
ရဲဥၾသသံမ်ားက ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေနသျဖင့္ လူေတြရဲ႕ခါင္းမ်ားက ပြက္ပြက္ထသြားသည္။ အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔နဲ႔ ခြဲခြာၿပီးေနာက္ လုရန္တစ္ေယာက္တည္း ႀကီးၾကပ္ခန္း၏ ထြက္ေပါက္ဆီသို႔ ေျပးသြားခဲ့သည္။
ဘယ္ေကြ႕၊ ဘယ္ေကြ႕၊ ညာလွည့္... ႀကီးၾကပ္ခန္းရဲ႕ မူးေဝေနသည့္ လမ္းေၾကာင္းဒီဇိုင္းသည္ ရဲဒရာမာတြင္ အခ်ိန္မလြတ္ေသာ ျမင္ကြင္းကို အေျပးၿပိဳင္သည့္ လုနင္႐ွီးကို ေတြ႕ၾကဳံခံစားႏိုင္ေစခဲ့သည္။
သုံးမိနစ္အၾကာတြင္ လုရန္က ဆိုင္းဘုတ္ေတြေျပာထားတဲ့အတိုင္း လိုက္နာခဲ့ၿပီးထိန္းခ်ဳပ္ခန္း၏ ပထမထပ္႐ွိ ဧည့္ခန္းမဆီသို႔ ေျပးသြားခဲ့သည္။ သူအသက္႐ွဴထုတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒုတိယထပ္နဲ႔ တတိယထပၠ စႀကႍမွာ လက္နက္ကိုင္အေစာင့္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒုတိယထပ္တြင္ သူႏွင့္အတူ႐ွိခဲ့တဲ့ အတြင္းေရးမႉးေဆာင္းက ႐ွစ္စင္တီမီတာျမင့္ေသာ ဖိနပ္ေဒါက္ဖိနပ္ျဖင့္ တတိယထပ္႐ွိ ဧည့္ခန္းသို႔ ေျပးသြားခဲ့သည္။
"ဒီရက္ေတြဆို ငါက ပိုလွလာၿပီး ႏိုင္ငံကိုျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ေဒါသႀကီးေနတယ္" လုရန္မထိန္းႏိုင္ဘဲ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
"မင္းဘယ္သူအေၾကာင္းေျပာေနတာလဲ" အေနာက္ကေန အနည္းငယ္ ႐ႈပ္ေထြးတဲ့အသံတစ္ခုထြက္လာတယ္။
လုရန္အံ့အားသင့္သြားရၿပီး ဧည့္ခန္းမသို႔ အျမန္ေျပးသြားေသာအခါတြင္ မည္သူမွ် သူ႕ကို မျမင္ဖူးေၾကာင္း ထင္႐ွားသည္။ စကားေျပာလာသူကို ႐ွာရန္ ေခါင္းကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေကာ္လံေနာက္ကြယ္မွ ႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ့အသြင္က သူ႕အား စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္လာသည္။
"တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ အေျခအေနဘယ္လို႐ွိလဲ!" လုရန္ကနာက်င္စြာ ျပဳံးလိုက္ၿပီး ေအးစက္ေသာ စက်င္ေက်ာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လွဲေလ်ာင္းလိုက္သည္။
လုရန္သူ႕မ်က္လုံးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုက သူနဲ႔ အလြန္နီးကပ္စြာ ေပၚလာၿပီး ေျပာရမယ့္စကားကိုေတာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ မသိစိတ္ကေနျပန္မ်ိဳခ်လိုက္ရသည္။
Adonis ၊ ဒီနာမည္ကလုရန္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ဂရိဒ႑ာရီတြင္ အလြန္နတ္ဖုရားမ Aphrodite ႏွင့္ Persephone တို႔သည္ ေႏြဦးရဲ႕ႏွလုံးသားမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး လွပတဲ့လူငယ္မ်ားျဖစ္သည္။ "ပန္းပြင့္လို လွပတဲ့မ်က္ႏွာသြင္ျပင္နဲ႔ ကမ႓ာေပၚကအရာအားလုံးဟာ သူ႕ေ႐ွ႕မွာေနၾကတ္လိမ့္မယ္။" လုရန္ရဲ႕ ဤမွ်ခ်ဲ႕ကားေဖာ္ျပခ်က္က သက္႐ွိလူသားအတြက္ အလြန္သင့္ေလ်ာ္လိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။
ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အေပၚေအာက္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကရင္း လုရန္ကသူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာကို အျပာေရာင္ေျဖာ့ေရာင္မ်က္လုံးတစ္စုံတြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"Adonis" က သူ႕ကို ပထမဦးျစာ ေျပာလိုက္သည္ "မင္းက... အထူးလူ႕စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ဗ်ဴ႐ိုရဲ႕ အႀကီးအကဲလား။"
"မဟုတ္ဘူး" လုရန္ကလည္ေခ်ာင္း႐ွင္းရင္း "ငါက အထူးလူ႕စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ဗ်ဴ႐ိုက နည္းျပအသစ္ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ပါပဲ"
"မင္းကဆရာဝန္လား?" လူငယ္ေလး၏မ်က္လုံးထဲတြင္ ႐ႈပ္ေထြးေသာခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ "မင္းဘာလို႔ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ"
"ငါဒီမွာ လူနာေတယာက္ကို လာေခၚဖို႔ ေရာက္လာတယ္။" လုရန္ကေျပာသည္။
"လူနာကို လာေခၚတာ...ေအာ္ ဒါကဒီလိုျဖစ္ေနတာကို..."လူငယ္၏ အမူအရာမွာ ႐ုတ္တရက္ ၾကည္လင္လာၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အျပဳံးတစ္ခုႏွင့္ "ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဒါဆို မင္းကတာဝန္အရမ္း႐ွိတဲ့ ဆရာဝန္ျဖစ္ရမယ္"
လုရန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အနည္းငယ္ပူသြားသည္။ နည္းနည္းေျပာရခက္တယ္။ သိသာထင္႐ွားၿပီး အားသာခ်က္မ်ားမ႐ွိတဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးသူအမ်ိဳးသားတစ္ဦးအေနျဖင့္ တစ္ပါးသူမွျပတ္ျပတ္သားသား ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာတာကို မၾကားသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ သူေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို မွတ္မိဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ရသည္။
"ေကာင္းပါၿပီ ေဒါက္တာ။" လူငယ္သည္ နန္းေတာ္နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေပၚမွ နတ္သမီးေလးလို ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ျပက္ျပဳံးျပေနၿပီး "ငါက မင္းရဲ႕လူနာ ယူ႕ယူပါ။"
"ယြိယြီ?" လုရန္အမည္ကိုၾကားေသာအခါ စိတ္ေတြအရမ္း႐ႈပ္သြားၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းနဲ႔မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ လူငယၠိဳ အေပၚေအာက္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ေဒါက္တာ မင္းနာမည္ေျပာျပလို႔ရမလား" လူငယ္ကေျမျပင္ေပၚတြင္ ေခါင္းကိုသူ႕ေက်ာေပၚတင္ကာ စပ္စုစြာေမးလိုက္သည္။
"ငါ့နာမည္... လုရန္ ပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုယ္ငါ မိတ္ဆက္ရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ငါထင္တယ္။" လုရႏၠ လူငယ္ေလး၏ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ႐ွိ ေလဆာအနီစက္မ်ားကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူသည္ ေရာမကြင္းႀကီးအလယ္တြင္ ႐ွိေနသကဲ့သို႔ ေခါင္းကို ျဖည္းညႇင္းစြာ ေမာ့လိုက္သည္။ အျပင္ဘက္တတိယထပ္ ပြဲၾကည့္စဥ္တန္းတြင္ လူမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနသည္။ သူတို႔က လုရန္နဲ႔ လူငယ္ေလး၏ လႈပ္႐ွားမႈတိုင္းကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း နယ္ပယ္တစ္ခု ၾကည့္ကာ စိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့သည္။
လုရန္အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ လက္႐ွိတြင္ သူကပစ္မွတ္ကဲ့သို႔ ေသနတ္ခ်ိန္ရာေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ထိေတြ႕ေနရသည္။
"အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔!"လူအုပ္ထဲက ၾထကႅာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို လုရန္ကလက္ရန္းျပလိုက္ပါတယ္။
"ေဒါက္တာလု၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး မတ္တပ္ရပ္ၿပီး မလႈပ္နဲ႔၊ ကြၽန္မတို႔႐ွင့္ကို မၾကာခင္ ကယ္တင္ပါ့မယ္။" အတြင္းေရးမႉးဆုန္ရဲ႕အသံကို အသံခ်ဲ႕စက္မွ ၾကားလိုက္ရသည္။ "ယြိယြီ ၊ မင္းရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ပါ။ ဓားစာခံကို အခုခ်က္ခ်င္း လႊတ္လိုက္၊ ဘာမွမလုပ္လိုက္နဲ႔။ အႏၲရာယ္ တစၡဳခု ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"
"ဓားစာခံလား? မဟုတ္ဘူး အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔၊ မင္း နားလည္မႈလြဲေနၿပီ-" လုရန္က႐ုတ္တရက္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ပုခုံးေပၚတင္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ လုရန္က႐ွင္းျပခ်င္ခဲ့သည္။
"ယြိယြီ ၊ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေျပာပါ့မယ္၊ မင္းအနားက ဓားစာခံေတြကို လႊတ္လိုက္ပါ။" အတြင္းေရးမႉးေဆာင္းရဲ႕ မ်က္လုံးမ်ားေမွးမွိန္သြားကာ သူမ၏ အသံက ေအးစက္ေနၿပီး "ဒါက ေစာင့္ၾကည့္ေရးခန္းက ပထမဆုံး သတိေပးခ်က္ပဲ"
"မဟုတ္ဘူး" လုရန္ရဲ႕အေနာက္ကေန ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျငင္းဆိုလိုက္သည္။
"ယြိယြီ။"အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔က ေလးနက္စြာၾကည့္ရင္း "ႀကီးၾကပ္ေရး႐ုံးရဲ႕ျပင္းထန္တဲ့ ခုခံမႈေတြက မင္းဆီေရာက္မယ္ဆိုတာ မင္းသိတယ္မဟုတ္လား။ အေျခအေနအရ လိုအပ္ရင္ ငါတို႔က မင္းကို ခ်က္ခ်င္းသတ္ပိုင္ခြင့္႐ွိတယ္"
"အခင္းျဖစ္ေနရာမွာ ၾကပၼ္ကႅိဳကၱာ၊ ခဏေစာင့္၊ ဒါကို နားလည္မႈလြဲေနတာ႐ွိလား။" လုရန္က အေျခအေနဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို အမွီလိုက္၍မရေတာ့ဘဲ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ျခင္းစည္းမ်ဥ္းက ျဖစ္လာႏိုင္ေပသည္။
"မင္းရဲ႕ဆရာဝန္နဲ႔ စကားေျပာတာက ျပင္းထန္တဲ့ ခုခံမႈတစ္ခုလား" ယြိယြီရဲ႕မ်က္ႏွာက အျပစ္ကင္းစင္ေနၿပီး အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔ဆီကို သူ႕ရဲ႕လက္ကိုျပကာ "ငါ့ခႏၶာကိုယ္မွာ အႏၲရာယ္႐ွိတဲ့အရာေတြ မ႐ွိဘူး"
အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ "အရာ႐ွိက်န္းရဲ႕ ေသနတ္ ဘယ္မွာလဲ"
"ဒါက အရာ႐ွိက်န္းကို ကိုယ္တိုင္ မေမးသင့္ဘူးလား" ယြိယြီရဲ႕အသံက အနည္းငယ္ပ်င္းရိေနသည္။
"မင္းနဲ႔ငါ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ေနရာကေန ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ေသနတ္က ေပ်ာက္သြားၿပီ။ မင္းမယူရင္ ငါလွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္အတြင္း မင္းဘာလို႔ ထြက္ေျပးသြားတာလဲ" ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသားက ယြိယြီကို လက္ညိႇဳးထိုးျပၿပီး ေမးလိုက္သည္။
"အႀကီးအကဲက မင္းကိုမေစာင့္ခိုင္းလို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလား?" ယြိယြီက ေအးေအးေဆးေဆးေျပာကာ "ၿပီးေတာ့ငါ့အနာဂတ္ဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ငါမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ"
သူ႕ကိုေတြ႕ဖို႔ မေစာင့္ႏိုင္ဘူး? ဒါဟာ လိမ္ညာမႈတစ္ခုျဖစ္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႕ဆုံခဲ့တာ ထင္႐ွားပါတယ္။
လုရန္က ေခါင္းကိုငုံ႔ၿပီး ဘယ္ဘက္ပခုံးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕အေပၚတြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္သည္ သြယ္လ်ၿပီး သန္႔႐ွင္းလွသည္။နာက်င္မႈ ဒါမွမဟုတ္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ လက္ႏွင့္ မတူေခ်။
ပိုးအိမ္ေတာင္ မေတြ႕လိုက္ရဘဲ ဒီလိုလူဟာ ေနာက္ဆုံးေသာကာလရဲ႕ ငါးႏွစ္တာ အေတြ႕အၾကဳံကို တကယ္ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရတာလား။
"အတြင္းေရးမႉးဆုန္႔၊ အရာ႐ွိက်န္းရဲ႕ ေသနတ္ကို႐ွာေတြ႕ၿပီ" ထိုအခ်ိန္တြင္ သတင္းယူေနသည့္ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ အသံတစ္သံကထြက္ေပၚလာသည္။
"ဘယ္မွာေတြ႕တာလဲ?"
"အခ်ဳပ္ခန္းထဲက တစ္ေယာက္ခန္းရဲ႕ ကုတင္ေအာက္မွာ။"
"ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ?" အရာ႐ွိက်န္းရဲ႕ မ်က္ႏွာက ေအးခဲသြားၿပီး ခဏတာစကားမေျပာႏိုင္ျဖစ္သြားသည္။
ေသနတ္ကို ႐ွာေတြ႕ၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ အဆုံးအျဖတ္ေပးခဲ့သည္။ အတြင္းဝန္ဆုန္႔က သူ႕လက္ကိုေျမႇာက္လိုက္ေတာ့ သူ႕ေခါင္းထက္မွာ႐ွိတဲ့ လူရာနဲ႔ခ်ီတဲ့သူေတြက သူတို႔ရဲ႕ေသနတ္ကို အေဝးသို႔လႊဲလိုက္ၾကသည္။ လုရန္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ႐ိႈက္ထုတ္လိုက္ေသာ္လည္း မသက္သာေပ။
အေၾကာင္းမွာ ႀကီးၾကပ္ေရးခန္းမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္တြင္ သူသည္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ေသာ ေက်ာင္သားတစ္ဦးတည္းႏွင့္ ဆက္ဆံရလိမ့္မည္။
"ေဒါက္တာ ငါတို႔ေနာက္ထပ္ဘယ္သြားၾကမလဲ?" အခုခ်ိန္ထိ တစ္ဖက္သားရဲ႕ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းတာ အံ့ၾသစရာပါပဲ။
"မင္းသြားလို႔ရတဲ့ေနရာေတြ႐ွိလား?"
"႐ွိတယ္၊ မႏွစ္က ငါ့အိပ္ေဆာင္ကို ယူနစ္က မသိမ္းခဲ့ရင္ေပါ့" ယြိယြီက သူ႕ရဲ႕အညိဳေရာင္ဆံပင္ေတြကို ကုတ္ကာေျပာလိုက္သည္။
"ဒီကိစၥမွာ မင္း ဒီေန႔ ျပန္ၿပီး အနားယူလို႔ရတယ္။ တျခားအရာေတြအတြက္ကေတာ့ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔အထိ ေစာင့္မယ္။" လုရန္ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ အျခားအဖြဲ႕သည္ ယခုအခ်ိန္အထိ ပုံမွန္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ေနေသာ္လည္း၊ သူဒုကၡနဲ႔အႏၲရာယ္႐ွိတဲ့ လူေတြနဲ႔ေတာ့ အလြန္နက္႐ိႈင္းစြာ မဆက္ဆံခ်င္ေသးေခ်။
"ေနာက္မွေန႔စဥ္သုံးပစၥည္းေတြဝယ္ဖို႔ ေနာက္ေဖးလမ္းကိုသြားမယ္။ ေဒါက္တာက ငါနဲ႔လိုက္မွာလား?"
"မလိုက္ဘူး၊ ငါ့မွာ တျခားလုပ္စရာတစ္ခု႐ွိတယ္။" လုရန္က ျငင္းလိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ ေနာက္မွေတြ႕မယ္ေဒါက္တာ။" ယြိယြီက ပခုံးတြန္႔ၿပီး အတင္းလုပ္ဖို႔ မရည္႐ြယ္လိုက္ေခ်။
"သြားေတာ့မယ္။" လုရန္က႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းပဲ ျပန္ေျဖတယ္။
ေနဝင္သည္ႏွင့္အမွ် သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ အရိပ္ကဆန္႔က်င္ဘက္လမ္းကို ေလွ်ာက္သြားကာ ႐ွည္လ်ားတဲ့လမ္းေပၚတြင္ ေ႐ြ႕လ်ားသြားၾကသည္။
"တကယ္ပဲ၊ ငါ့မွတ္ဉာဏ္ႀကီးကလည္း၊ သူ႕ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းဖို႔ ေမ့သြားၿပီ"လမ္းတစ္ဝက္မွာ လုရန္က ရပ္လိုက္ၿပီး "ဒုကၡပါပဲ၊ ငါျပန္သြားၿပီး သူ႕ကို႐ွာရမယ္" လို႔ သူ႕ကိုယ္သူ ေျပာလိုက္တယ္။
Unicode
လမ်းကြောင်းအများအပြားကို သီးခြားလူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ဗျူရို ကြီးကြပ်ကွပ်ကဲမှုအခန်း၊ ကန့်သတ်နယ်မြေအဖြစ် ခွဲခြားထားသည်။
သားရေအတုဖြင့် ရစ်ပတ်ထားသော နံရံများသည် ရှုတ်ထွေးသောခြစ်ရာများဖြင့်ဖုံးလွှမ်းနေပြီး အလင်းရောင်မှိန်မှိန်ရှိသောအခန်းသည် တိတ်ဆိတ်လို့နေသည်။ လူငယ်သည် အမာခံစာအုပ်ကိုကိုင်ထားရင်း အားတက်သရော ဖတ်နေပုံရသည်။ ၎င်းသည် စက္ကူခက်အဖုံး၏အပြင်ဘက်တွင် အခေါင်းပေါက်ရှိ နှင်းဆီပုံစံနှင့် အလယ်ဗဟိုတွင် **** နိုက်တင်ဂေးလ်တစ်ချောင်းပါသည့် အင်္ဂလိပ်လို မူရင်းပုံများပါရှိသည့် စာအုပ်တစ်အုပ်ပင်ဖြစ်သည်။
နံရံအပြင်ဘက်မှ စကားဝှက်ထည့်သွင်းသံကို အမှတ်အသားပြု၍ အလုပ်ယူနီဖောင်းဝတ် အမျိုးသားတစ်ဦးက သတ္တုစပ်တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ သူသည် လူငယ်လေးထံသို့ လျှောက်သွားကာ ခါးမှသွယ်လျသောသော့ကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ကုတင်နှင့် ချိတ်ထားသော သံခြေချင်းများကို သော့ဖွင့်လိုက်သည်။
"ဒီကနေ ထွက်သွားလို့ရပြီလား?"လူငယ်သည် နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အသံဖြင့် စာအုပ်ကိုပိတ်ကာ "ရဲအရာရှိ"။
"ဟုတ်တယ်" လို့ အဲဒီလူက လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြောပေမယ့် အဲဒါက မင်းလွတ်လပ်ပြီး ချုပ်နှောင်မှုတွေ ပျောက်ပျက်သွားတယ်လို့တော့ မဆိုလိုပါဘူး။
"အချိန်က အရမ်းမြန်တယ်။ တစ်နှစ်ကျော်သွားပြီ ငါဒီမှာနေခဲ့ရတာ" လူငယ်ကအနည်းငယ် မကျေမနပ်ဖြစ်ကာ သူ့ကိုယ်သူပြန်ပြောသည်။ သူ ဖြည်းဖြည်းချင်း မတ်တတ်ထရပ်ပြီး အရပ်ရှည်ရှည် ပိန်ပိန်ပါးပါး ပုံစံက ဖိအားကိုခံစားရသည်။
"ဟမ့်၊ နောင်တရနေစရာ မလိုပါဘူး။ မင်းလို အန္တရာယ်များတဲ့ကောင်က မကြာခင်မှာ ယူနစ်တာဝန်ခံက အမြန်ပြန်ပို့နိုင်လိမ့်မယ်။" မတ်တပ်ရပ်နေသည့် လူငယ်ကိုမြင်တော့ ထိုလူကအနည်းငယ် စိတ်မရှည်တော့ဘဲ သူ့ကို တွန်းထုတ်ချင်နေခဲ့သည်။ ချောမောလှပတဲ့မျက်နှာတစ်ခုသည် ဓားသွားကဲ့သို့ လှည့်ကြည့်လာသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ?" ထင်ယောင်ထင်မှားတစ်ခုလိုပဲ၊ လူငယ်ကချက်ချင်းဆိုသလို နွေးထွေးတဲ့အပြုံးကို ပြသလိုက်ပါတယ်။ "ရဲအရှာရှိ"
"စကားနည်းနည်းဘဲပြော၊ မြန်မြန် မြန်မြန်သွား။" ထိုလူသည် လူငယ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းသော ကောလာဟလများကို တွေးတောကာ ရေရွတ်ရင်း နောက်ဆုံးတွင် အနည်းငယ်ကြောက်ရွံ့ကာ လက္ကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး အနည်းငယ်စိတ်ပျက်သွားမိသည်။
လူငယ်လေးသည် သာမာန်အသိတရားကိုအခြေခံ၍ သာမာန်လူများမဟုတ်ကြောင်း၊ သူကအာရုံကြောအလွန်ကောင်းပြီး ဖုတ်ကောင်သန်းပေါင်းများစွာရှိနေတဲ့နေရာတွင် ရှင်သန်နိုင်ကာ သိမ်းပိုက်ထားသောဧရိယာတွင် ငါးနှစ်ကြာအောင် ရှင်သန်နိုင်သည့်သူဆိုတာ သူကောင်းစွာသိထားလေသည်။
***
လုရန်ရဲ့ဆဲလ်ဖုန်းမြည်လာပြီး မက်ဆေ့ခ်ျတစ်ခုဝင်လာသည်။ အဲ့တာက ကုမ္ပဏီမှ ညွှန်ကြားချက်အသစ်တစ်ခုဟု သူထင်ခဲ့သည်။ သူအချို့သော ပြိုင်ဖက်အေဂျင်စီမှ ပေးပို့သော ကြော်ငြာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် တိတ်တဆိတ် ပိတ်လိုက်သည်။
"အချစ်သည် နွေရာသီတွင် တည်ဆောက်ထားပြီး၊ ပျော်ရွှင်မှုမှာ နီးနေပြီ၊ Lianxin Dating Agency မွ သင့်အား Midsummer Friendship Activities တွင် ပါဝင်ရန် ဖုန်းနံပါတ်ကို ဖိတ်ခေါ်ပါသည်။"
လုရန်အနည်းငယ် စကားမပြောနိုင်ဖြစ်သွားသည်။ City H မွာရှိတဲ့ ချိန်းတွေ့တဲ့အေဂျင်စီက သူ့ရဲ့တစ်ကိုယ်ရေခွေးကြီးဖြစ်နေတဲ့ (singleကိုပြောတာပါ) အဆက်အသွယ်အချက်အလက်ကို ဘယ်လိုရှာတွေ့လဲဆိုတာ သူမသိဘူး။ Midsummer Friendship Event သည် စိတ်ကူးယဉ်ဆန်သည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ယခုအခိုက်အတန့်မှာတော့ သူ့ဘဝလက်တွဲဖော်အကြောင်းကိုတော့ စဉ်းစားမနေတော့ပါဘူး။
အဆောက်အဦးအပြင်ဘက်ရှိ အနီရောင်သတိပေးချက်မီးများသည် အဆက်မပြတ် တဖျပ်ဖျပ်ဖျပ်ခတ်နေပြီး ပြင်းထန်သော ဥဩသံများ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး ထွက်ပေါ်လာသည်။ လုရန်တံတွေးမြိုချမိသွားပြီး လေထုက အနည်းငယ် အရေးတကြီး ဖြစ်နေသည်ဟု ခံစားလိုက်ရပြီး သူ ရုံးခန်းမှမထွက်မီ အရာအားလုံးကပုံမှန်ဖြစ်နေသည်မှာ ထင်ရှားသည်။
"ကောင်းပြီ ငါမြင်တယ်။" အတွင်းရေးမှူးဆုန့် ကနားကြပ်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လေးနက်သောအမူအရာဖြင့် ပုတ်လိုက်သည်။
"ဒီမှာ မီးတွင်းရှိတာလား? ငါတို့ လိုချင်သလို..." လုရန်က တစ်ဝက်တစ်ပျက်ဘဲပြောလိုက်သည်။ အကြောင်းမှာက ဉာဏ်ပညာနှင့် နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ အတွင်းရေးမှူးဆုန့်က သူ့ရှေ့မှာဘဲစကတ်ကိုလှန်လိုက်ကာ အနက်ရောင် Czech cz83ကို သူမခြေထောက်နံဘေးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သောကြောင့်ပင်။
လူကောင်းဘဲ၊ လှပတဲ့ညီမေလးက အနီရောင်ဝတ်စုံနှင့် လက်မောင်းတွေကို မကြိုက်ဘူး။ ဤယူနစ်သည် ထူးဆန်းတဲ့ပန်းတွေနဲ့ ပြည့်နေပြီး အမှန်တကယ်ပင် မှန်းဆ၍မရပေ။
"ဒေါက်တာလု၊ ဒီအဆောက်အဦးက ငါးမိနစ်အတွင်း ပိတ်သွားပါလိမ့်မယ်။" အတွင်းရေးမှူးဆုန့်၏ အသံသည်ငြိမ်သက်လို့နေသည်။
"ဒါဆို ငါ တစ်ခုခုလုပ်ရမှာလား"
"ရှင် ဒီကနေတစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားလို့ရမလား၊ လမ်းကြောင်းအတွက် ဆိုင်းဘုတ်တွေအတိုင်းလိုက်သွားရင် ရပါပြီ။"
"ဒါပေါ့ ပြဿနာမရှိပါဘူး။" လုရန်က ခေါင်းညိတ်ပြီး "အတွင်းရေးမှူးဆုန့်၊ အခု ဘာဖြစ်နေတာလဲ မေးလို့ရမလား"
"ယွိယွီ ပျောက်နေတယ်၊ သူက ကြီးကြပ်ရေးမှူးရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုကနေ လွတ်သွားတယ်။ သူဘာဆက်လုပ်ရမယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိရသေးဘူး။" ကလစ်တစ်ချက်နှိပ်ရုံဖြင့် အတွင်းရေးမှူးဆုန့်သည် Czech cz83 အာမခံကို ဖွင့်လိုက်သည်။
****
ရဲဥသြသံများက ဆူညံပွက်လောရိုက်နေသဖြင့် လူတွေရဲ့ခါင်းများက ပွက်ပွက်ထသွားသည်။ အတွင်းရေးမှူးဆုန့်နဲ့ ခွဲခွာပြီးနောက် လုရန်တစ်ယောက်တည်း ကြီးကြပ်ခန်း၏ ထွက်ပေါက်ဆီသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။
ဘယ်ကွေ့၊ ဘယ်ကွေ့၊ ညာလှည့်... ကြီးကြပ်ခန်းရဲ့ မူးဝေနေသည့် လမ်းကြောင်းဒီဇိုင်းသည် ရဲဒရာမာတွင် အချိန်မလွတ်သော မြင်ကွင်းကို အပြေးပြိုင်သည့် လုနင်ရှီးကို တွေ့ကြုံခံစားနိုင်စေခဲ့သည်။
သုံးမိနစ်အကြာတွင် လုရန်က ဆိုင်းဘုတ်တွေပြောထားတဲ့အတိုင်း လိုက်နာခဲ့ပြီးထိန်းချုပ်ခန်း၏ ပထမထပ်ရှိ ဧည့်ခန်းမဆီသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။ သူအသက်ရှူထုတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ဒုတိယထပ်နဲ့ တတိယထပ္က စင်္ကြံမှာ လက်နက်ကိုင်အစောင့်တွေနဲ့ ပြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒုတိယထပ်တွင် သူနှင့်အတူရှိခဲ့တဲ့ အတွင်းရေးမှူးဆောင်းက ရှစ်စင်တီမီတာမြင့်သော ဖိနပ်ဒေါက်ဖိနပ်ဖြင့် တတိယထပ်ရှိ ဧည့်ခန်းသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။
"ဒီရက်တွေဆို ငါက ပိုလှလာပြီး နိုင်ငံကိုဖြတ်ကျော်ဖို့ ဒေါသကြီးနေတယ်" လုရန်မထိန်းနိုင်ဘဲ သက်ပြင်းချမိသည်။
"မင်းဘယ်သူအကြောင်းပြောနေတာလဲ" အနောက်ကနေ အနည်းငယ် ရှုပ်ထွေးတဲ့အသံတစ်ခုထွက်လာတယ်။
လုရန်အံ့အားသင့်သွားရပြီး ဧည့်ခန်းမသို့ အမြန်ပြေးသွားသောအခါတွင် မည်သူမျှ သူ့ကို မမြင်ဖူးကြောင်း ထင်ရှားသည်။ စကားပြောလာသူကို ရှာရန် ခေါင်းကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ကော်လံနောက်ကွယ်မှ ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာတဲ့အသွင်က သူ့အား စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လာသည်။
"တကယ်စိတ်မကောင်းပါဘူး၊ အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ!" လုရန်ကနာကျင်စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး အေးစက်သော စကျင်ကျောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းလိုက်သည်။
လုရန်သူ့မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာတစ်ခုက သူနဲ့ အလွန်နီးကပ်စွာ ပေါ်လာပြီး ပြောရမယ့်စကားကိုတောင် မပြောနိုင်တော့ဘဲ မသိစိတ်ကနေပြန်မျိုချလိုက်ရသည်။
Adonis ၊ ဒီနာမည်ကလုရန်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ရုတ်တရက် ပေါ်လာခဲ့တယ်။ ဂရိဒဏ္ဍာရီတွင် အလွန်နတ်ဖုရားမ Aphrodite နှင့် Persephone တို့သည် နွေဦးရဲ့နှလုံးသားများ ပြည့်နှက်နေပြီး လှပတဲ့လူငယ်များဖြစ်သည်။ "ပန်းပွင့်လို လှပတဲ့မျက်နှာသွင်ပြင်နဲ့ ကမ္ဘာပေါ်ကအရာအားလုံးဟာ သူ့ရှေ့မှာနေကြတ်လိမ့်မယ်။" လုရန်ရဲ့ ဤမျှချဲ့ကားဖော်ပြချက်က သက်ရှိလူသားအတွက် အလွန်သင့်လျော်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ခဲ့ဘူး။
နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အပေါ်အောက် စိုက်ကြည့်နေကြရင်း လုရန်ကသူ့ရဲ့မျက်နှာကို အပြာရောင်ဖြော့ရောင်မျက်လုံးတစ်စုံတွင် တွေ့လိုက်ရသည်။
"Adonis" က သူ့ကို ပထမဦးစြာ ပြောလိုက်သည် "မင်းက... အထူးလူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ဗျူရိုရဲ့ အကြီးအကဲလား။"
"မဟုတ်ဘူး" လုရန်ကလည်ချောင်းရှင်းရင်း "ငါက အထူးလူ့စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ဗျူရိုက နည်းပြအသစ် ဒါမှမဟုတ် စိတ်ပညာရှင်တစ်ယောက်ပါပဲ"
"မင်းကဆရာဝန်လား?" လူငယ်လေး၏မျက်လုံးထဲတွင် ရှုပ်ထွေးသောခံစားချက်များဖြင့် "မင်းဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ"
"ငါဒီမှာ လူနာတေယာက်ကို လာခေါ်ဖို့ ရောက်လာတယ်။" လုရန်ကပြောသည်။
"လူနာကို လာခေါ်တာ...အော် ဒါကဒီလိုဖြစ်နေတာကို..."လူငယ်၏ အမူအရာမှာ ရုတ်တရက် ကြည်လင်လာပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် အပြစ်ကင်းစင်သော အပြုံးတစ်ခုနှင့် "ကောင်းလိုက်တာ၊ ဒါဆို မင်းကတာဝန်အရမ်းရှိတဲ့ ဆရာဝန်ဖြစ်ရမယ်"
လုရန်ရဲ့ မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်ပူသွားသည်။ နည်းနည်းပြောရခက်တယ်။ သိသာထင်ရှားပြီး အားသာချက်များမရှိတဲ့ အရွယ်ရောက်ပြီးသူအမျိုးသားတစ်ဦးအနေဖြင့် တစ်ပါးသူမှပြတ်ပြတ်သားသား ချီးကျူးစကားပြောတာကို မကြားသည်မှာ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ အချိန်အတော်ကြာအောင် သူနောက်ဆုံးအချိန်ကို မှတ်မိဖို့ကြိုးစားလိုက်ရသည်။
"ကောင်းပါပြီ ဒေါက်တာ။" လူငယ်သည် နန်းတော်နံရံဆေးရေးပန်းချီပေါ်မှ နတ်သမီးလေးလို ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်ပြက်ပြုံးပြနေပြီး "ငါက မင်းရဲ့လူနာ ယူ့ယူပါ။"
"ယွိယွီ?" လုရန်အမည်ကိုကြားသောအခါ စိတ်တွေအရမ်းရှုပ်သွားပြီး နောက်ပြန်လှည့်ကာ ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းနဲ့မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ လူငယ္ကို အပေါ်အောက်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်ဒေါက်တာ မင်းနာမည်ပြောပြလို့ရမလား" လူငယ်ကမြေပြင်ပေါ်တွင် ခေါင်းကိုသူ့ကျောပေါ်တင်ကာ စပ်စုစွာမေးလိုက်သည်။
"ငါ့နာမည်... လုရန် ပါ။ ဒါပေမယ့် ငါ့ကိုယ်ငါ မိတ်ဆက်ရမယ့်အချိန်မဟုတ်ဘူးလို့ ငါထင်တယ်။" လုရန္က လူငယ်လေး၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ လေဆာအနီစက်များကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူသည် ရောမကွင်းကြီးအလယ်တွင် ရှိနေသကဲ့သို့ ခေါင်းကို ဖြည်းညှင်းစွာ မော့လိုက်သည်။ အပြင်ဘက်တတိယထပ် ပွဲကြည့်စဉ်တန်းတွင် လူများနှင့်ပြည့်နေသည်။ သူတို့က လုရန်နဲ့ လူငယ်လေး၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နယ်ပယ်တစ်ခု ကြည့်ကာ စိတ်အားထက်သန်နေခဲ့သည်။
လုရန်အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားသည်။ လက်ရှိတွင် သူကပစ်မှတ်ကဲ့သို့ သေနတ်ချိန်ရာပေါင်းများစွာနှင့် ထိတွေ့နေရသည်။
"အတွင်းရေးမှူးဆုန့်!"လူအုပ်ထဲက ထြက္လာတဲ့ အမျိုးသမီးကို လုရန်ကလက်ရန်းပြလိုက်ပါတယ်။
"ဒေါက်တာလု၊ ကျေးဇူးပြုပြီး မတ်တပ်ရပ်ပြီး မလှုပ်နဲ့၊ ကျွန်မတို့ရှင့်ကို မကြာခင် ကယ်တင်ပါ့မယ်။" အတွင်းရေးမှူးဆုန်ရဲ့အသံကို အသံချဲ့စက်မှ ကြားလိုက်ရသည်။ "ယွိယွီ ၊ မင်းရဲ့ စိတ်ခံစားချက်တွေကို ထိန်းချုပ်လိုက်ပါ။ ဓားစာခံကို အခုချက်ချင်း လွှတ်လိုက်၊ ဘာမှမလုပ်လိုက်နဲ့။ အန္တရာယ် တစ္ခုခု ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်"
"ဓားစာခံလား? မဟုတ်ဘူး အတွင်းရေးမှူးဆုန့်၊ မင်း နားလည်မှုလွဲနေပြီ-" လုရန်ကရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ကို ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ချိန်မှာပဲ လုရန်ကရှင်းပြချင်ခဲ့သည်။
"ယွိယွီ ၊ နောက်တစ်ခါ ပြန်ပြောပါ့မယ်၊ မင်းအနားက ဓားစာခံတွေကို လွှတ်လိုက်ပါ။" အတွင်းရေးမှူးဆုန့်ရဲ့ မျက်လုံးများမှေးမှိန်သွားကာ သူမ၏ အသံက အေးစက်နေပြီး "ဒါက စောင့်ကြည့်ရေးခန်းက ပထမဆုံး သတိပေးချက်ပဲ"
"မဟုတ်ဘူး" လုရန်ရဲ့အနောက်ကနေ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ငြင်းဆိုလိုက်သည်။
"ယွိယွီ။"အတွင်းရေးမှူးဆုန့်က လေးနက်စွာကြည့်ရင်း "ကြီးကြပ်ရေးရုံးရဲ့ပြင်းထန်တဲ့ ခုခံမှုတွေက မင်းဆီရောက်မယ်ဆိုတာ မင်းသိတယ်မဟုတ်လား။ အခြေအနေအရ လိုအပ်ရင် ငါတို့က မင်းကို ချက်ချင်းသတ်ပိုင်ခွင့်ရှိတယ်"
"အခင်းဖြစ်နေရာမှာ ကြပ္မ်က္လိုက္တာ၊ ခဏစောင့်၊ ဒါကို နားလည်မှုလွဲနေတာရှိလား။" လုရန်က အခြေအနေဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကို အမှီလိုက်၍မရတော့ဘဲ အချိန်တိုအတွင်းမှာ တိုက်ခိုက်သတ်ဖြတ်ခြင်းစည်းမျဉ်းက ဖြစ်လာနိုင်ပေသည်။
"မင်းရဲ့ဆရာဝန်နဲ့ စကားပြောတာက ပြင်းထန်တဲ့ ခုခံမှုတစ်ခုလား" ယွိယွီရဲ့မျက်နှာက အပြစ်ကင်းစင်နေပြီး အတွင်းရေးမှူးဆုန့်ဆီကို သူ့ရဲ့လက်ကိုပြကာ "ငါ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ အန္တရာယ်ရှိတဲ့အရာတွေ မရှိဘူး"
အတွင်းရေးမှူးဆုန့်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ "အရာရှိကျန်းရဲ့ သေနတ် ဘယ်မှာလဲ"
"ဒါက အရာရှိကျန်းကို ကိုယ်တိုင် မမေးသင့်ဘူးလား" ယွိယွီရဲ့အသံက အနည်းငယ်ပျင်းရိနေသည်။
"မင်းနဲ့ငါ ချုပ်နှောင်ထားတဲ့နေရာကနေ ထွက်သွားပြီးတော့ သေနတ်က ပျောက်သွားပြီ။ မင်းမယူရင် ငါလှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်အတွင်း မင်းဘာလို့ ထွက်ပြေးသွားတာလဲ" ယူနီဖောင်းဝတ်ထားတဲ့ အမျိုးသားက ယွိယွီကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး မေးလိုက်သည်။
"အကြီးအကဲက မင်းကိုမစောင့်ခိုင်းလို့ပဲ မဟုတ်ဘူးလား?" ယွိယွီက အေးအေးဆေးဆေးပြောကာ "ပြီးတော့ငါ့အနာဂတ်ဆရာဝန်နဲ့တွေ့ဖို့ ငါမစောင့်နိုင်တော့ဘူးလေ"
သူ့ကိုတွေ့ဖို့ မစောင့်နိုင်ဘူး? ဒါဟာ လိမ်ညာမှုတစ်ခုဖြစ်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ဆုံခဲ့တာ ထင်ရှားပါတယ်။
လုရန်က ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး ဘယ်ဘက်ပခုံးကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့အပေါ်တွင် ဆုပ်ကိုင်ထားသော လက်သည် သွယ်လျပြီး သန့်ရှင်းလှသည်။နာကျင်မှု ဒါမှမဟုတ် မောပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့ လက်နှင့် မတူချေ။
ပိုးအိမ်တောင် မတွေ့လိုက်ရဘဲ ဒီလိုလူဟာ နောက်ဆုံးသောကာလရဲ့ ငါးနှစ်တာ အတွေ့အကြုံကို တကယ်ကြုံတွေ့ခဲ့ရတာလား။
"အတွင်းရေးမှူးဆုန့်၊ အရာရှိကျန်းရဲ့ သေနတ်ကိုရှာတွေ့ပြီ" ထိုအချိန်တွင် သတင်းယူနေသည့် လူအုပ်ကြားထဲတွင် အသံတစ်သံကထွက်ပေါ်လာသည်။
"ဘယ်မှာတွေ့တာလဲ?"
"အချုပ်ခန်းထဲက တစ်ယောက်ခန်းရဲ့ ကုတင်အောက်မှာ။"
"ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ?" အရာရှိကျန်းရဲ့ မျက်နှာက အေးခဲသွားပြီး ခဏတာစကားမပြောနိုင်ဖြစ်သွားသည်။
သေနတ်ကို ရှာတွေ့ပြီး နောက်ဆုံးတွင် အဆုံးအဖြတ်ပေးခဲ့သည်။ အတွင်းဝန်ဆုန့်က သူ့လက်ကိုမြှောက်လိုက်တော့ သူ့ခေါင်းထက်မှာရှိတဲ့ လူရာနဲ့ချီတဲ့သူတွေက သူတို့ရဲ့သေနတ်ကို အဝေးသို့လွှဲလိုက်ကြသည်။ လုရန်က သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ရှိုက်ထုတ်လိုက်သော်လည်း မသက်သာပေ။
အကြောင်းမှာ ကြီးကြပ်ရေးခန်းမှ ထွက်လာပြီးနောက်တွင် သူသည် လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သော ကျောင်သားတစ်ဦးတည်းနှင့် ဆက်ဆံရလိမ့်မည်။
"ဒေါက်တာ ငါတို့နောက်ထပ်ဘယ်သွားကြမလဲ?" အခုချိန်ထိ တစ်ဖက်သားရဲ့ အကျင့်စာရိတ္တကောင်းတာ အံ့သြစရာပါပဲ။
"မင်းသွားလို့ရတဲ့နေရာတွေရှိလား?"
"ရှိတယ်၊ မနှစ်က ငါ့အိပ်ဆောင်ကို ယူနစ်က မသိမ်းခဲ့ရင်ပေါ့" ယွိယွီက သူ့ရဲ့အညိုရောင်ဆံပင်တွေကို ကုတ်ကာပြောလိုက်သည်။
"ဒီကိစ္စမှာ မင်း ဒီနေ့ ပြန်ပြီး အနားယူလို့ရတယ်။ တခြားအရာတွေအတွက်ကတော့ ကျောင်းစတက်တဲ့နေ့အထိ စောင့်မယ်။" လုရန်ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ အခြားအဖွဲ့သည် ယခုအချိန်အထိ ပုံမှန်အတိုင်း လုပ်ဆောင်နေသော်လည်း၊ သူဒုက္ခနဲ့အန္တရာယ်ရှိတဲ့ လူတွေနဲ့တော့ အလွန်နက်ရှိုင်းစွာ မဆက်ဆံချင်သေးချေ။
"နောက်မှနေ့စဉ်သုံးပစ္စည်းတွေဝယ်ဖို့ နောက်ဖေးလမ်းကိုသွားမယ်။ ဒေါက်တာက ငါနဲ့လိုက်မှာလား?"
"မလိုက်ဘူး၊ ငါ့မှာ တခြားလုပ်စရာတစ်ခုရှိတယ်။" လုရန်က ငြင်းလိုက်သည်။
"ကောင်းပြီ နောက်မှတွေ့မယ်ဒေါက်တာ။" ယွိယွီက ပခုံးတွန့်ပြီး အတင်းလုပ်ဖို့ မရည်ရွယ်လိုက်ချေ။
"သွားတော့မယ်။" လုရန်ကရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ ပြန်ဖြေတယ်။
နေဝင်သည်နှင့်အမျှ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ အရိပ်ကဆန့်ကျင်ဘက်လမ်းကို လျှောက်သွားကာ ရှည်လျားတဲ့လမ်းပေါ်တွင် ရွေ့လျားသွားကြသည်။
"တကယ်ပဲ၊ ငါ့မှတ်ဉာဏ်ကြီးကလည်း၊ သူ့ကို လက်မှတ်ထိုးခိုင်းဖို့ မေ့သွားပြီ"လမ်းတစ်ဝက်မှာ လုရန်က ရပ်လိုက်ပြီး "ဒုက္ခပါပဲ၊ ငါပြန်သွားပြီး သူ့ကိုရှာရမယ်" လို့ သူ့ကိုယ်သူ ပြောလိုက်တယ်။
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen2U.Pro