Bab 5

Màu nền
Font chữ
Font size
Chiều cao dòng

Pagi-pagi telefon berbunyi. Kacau betul. Kalau panggilan daripada Wafi atau kaum kerabat dia, memang aku takkan jawab. Mujur nama Abang Mizi. Abang Mizi nak apa lagi ni? Tak sudah-sudah menyusahkan. Nak beritahu yang dia berjaya bawa mak balik ke? Telefon aku untuk balas dendam dan sakitkan hati aku?

"Ada apa lagi, bang?"

"Kau balik rumah mak sekarang jugak. Aku tak jadi ambik mak. Kereta aku meragam semalam. Tolong jaga budak-budak ni. Cuti sekolah dua minggu, kan? Eloklah. Boleh dua minggu ni kau jaga budak-budak."

Padan muka! Harus aku tepuk tangan. Syukur sangat sebab kereta dia meragam. Lepas tu ada hati nak suruh aku jadi kuli dia. Suka hati dia keluarkan arahan. Pagi-pagi sudah buat darah aku mendidih. Jangan mimpilah aku nak jaga anak-anak dia.

"Lah, kereta baru, kan? Baru tiga bulan kut tukar takkan dah rosak. Bayar dengan duit tak berkatlah tu." Berusaha untuk bersabar. Aku sedang hamil sekarang. Ibu hamil tak boleh marah-marah. Nanti anak aku pun panas baran juga. Sabar Miza.

"Tak berkat apa bendanya. Dah nak meragam nak buat macam mana? Datang cepat. Jaga budak-budak."

Aku takkan sama sekali mengaku kalah. Apa nak jadi, jadilah. Bila susah tahu pulak cari aku. Kalau tidak, dia maki hamun aku tak ingat dunia.

"Maaf, bang. Miza sendiri ada kerja. Abang carilah orang lain. Miza tak boleh nak jaga anak-anak abang." Sudahlah kepala terasa berat. Nak jaga anak-anak dia pulak. Minta maaflah. Walau aku senang pun takkan sama sekali aku tolong. Lagi-lagi dengan kakak ipar yang tak ada hati perut langsung. Jenis tak guna dibuat baik.

"Kau ni Miza, padanlah Wafi tu cari perempuan lain. Degil nak mampus. Lelaki mana yang tahan dengan perangai macam kau ni."

Sebenarnya Abang Mizi tak ada modal untuk sakitkan hati aku. Jadi dia guna nama Wafi. Tapi aku tak hairan pun. Dah tak berbekas. Nak cakap apa pun aku tak kesah sudah. Yang penting sekarang ini aku tetap tenang dengan pilihan aku sendiri. Tak ada yang membebani aku. Dan yang paling buat aku gembira, mak berjaya keluar dari rumah.

"Biarlah bang dia nak cari lain. Miza pun dah penat nak jaga dia. Bagi perempuan lain pulak jaga dia. Bukannya Miza tak boleh hidup tanpa dia. Miza boleh aje berdikari. Miza bukan jenis bergantung harap dengan orang lain. Miza bukan macam abang. Mak tak ada serupa dunia terbalik. Tak boleh nak berdikari langsung."

Sempat lagi aku menyindir Abang Mizi. Dia boleh sakitkan hati aku, takkan aku tak boleh sakitkan hati dia. Sesekali kena balas juga. Baru adil. Takkan aku saja yang kena.

Sebenarnya aku pun tak kesah Wafi nak buat apa. Dari aku sakit hati menahan segala rasa, biarlah aku beralah. Pergi jauh dari hidup Wafi. Jalani saja apa yang bakal mendatang. Tak perlu hendak salahkan sesiapa. Takdir sudah tertulis begini. Tiada apa yang perlu aku kesalkan.

"Aku tak kira, kau datang jugak jaga anak-anak aku. Jangan nak pentingkan diri sangat." Abang Mizi kalah sebab tu tukar topik. Tak mampu nak sakitkan hati aku. Mungkin dia juga tak menyangka aku akan setenang ini. Langsung tak marah-marah.

"Lawaknya. Abang pentingkan diri sendiri boleh pulak. Maaflah. Miza tak larat nak jaga anak-anak abang."

"Kau yang hasut mak jangan balik, kan? Kalau kau tak hasut mak, mak takkan tinggalkan anak-anak aku macam tu saja!" Abang Mizi tengking dengan kuat.

"Apa pulak? Dah mak tak nak balik. Bila lagi mak nak berehat? Biarlah mak habiskan masa dengan adik-beradik dia. Itu pun jadi masalah ke? Guna otaklah sikit!" Aku lawan balik. Ingat aku takut agaknya.

"Kau ni memang dengki betul. Kau memang dengki mak jaga anak-anak aku sebab tu kau hasut mak jangan balik. Kau memang suka tengok aku susah. Tak guna ada adik macam kau ni!"

"Abang pun tak guna jugak. Hambakan mak. Ingat Miza hadap sangat ke abang macam abang? Eh, kalau tak ada pun lagi baguslah. Hidup pun menyusahkan mak saja."

Nak suruh aku jadi adik terbaik dia, dia sebagai abang pun langsung tak tunjuk tauladan yang baik.

"Bila masa pulak aku hambakan mak? Mak pun seronok jaga anak aku. Kau tu yang dengki. Sebab tu hidup kau tak habis-habis dapat bala."

"Bala Miza aje yang abang nampak? Bala abang tak nampak. Ada mak bagi tau dia seronok jaga anak abang? Eh, kalau abang nak tahu, mak dah penat jaga anak-anak abang tau. Mak ingatkan abang faham, rupanya lagi ambik kesempatan. Anak apa abang ni? Tak sudah-sudah susahkan mak." Tak kesahlah Abang Mizi nak cakap apa sekarang ni, sekurang-kurangnya mak tak balik rumah. Mak tak perlu berpenat lelah jaga anak-anak Abang Mizi.

"Aku tak peduli semua tu. Masalah sekarang ni siapa nak jaga anak-anak aku? Aku mana boleh cuti, isteri aku pun tak boleh cuti selalu. Dia dah nak kena gantung kerja asyik ambik cuti. Kau ni memang tak guna betullah. Menyusahkan aku saja."

Kejap, bila masa Kak Fina ambik cuti? Sebelum ni setiap hari aku WhatsApp dengan mak, tak pernah pun mak sebut Kak Fina cuti. Lupa pulak. Kak Fina kaki travel. Selalu makan angin dengan kawan-kawan dia. Padanlah dengan muka dia kalau kena gantung kerja. Sukanya aku dengar.

"Hantar ajelah kat taska. Berlambak taska kat rumah mak tu. Pilih saja."

"Mahal tau tak!"

"Gaji suami isteri beribu-ribu, takkan tak mampu?"

"Yang sibuk sangat dengan gaji aku kenapa? Dah nampak kau memang dengki sampai gaji aku pun kau nak ambil tahu."

"Tak sibuk, cuma pelik. Gaji bukan main mahal, tapi serupa papa kedana."

"Tak payahlah sibuk-sibuk tentang gaji aku. Kau tu yang kena sedar diri. Hidup merempat."

"Memang Miza sedar diri. Merempat Miza pun tak menyusahkan mak. Jadi siapa yang lebih merempat sekarang? Sesusah hidup Miza, Miza tak makan duit pencen arwah ayah." Aku buat-buat ketawa.

Terus Abang Mizi matikan panggilan. Tahu pulak marah. Pandai-pandailah dia uruskan hidup dia. Selagi tak ajar, selagi tu dia tak tahu. Sekarang padan muka. Rasakan!

Syukur juga kereta dia rosak. Tidaklah terlalu lama tinggalkan Yuhanna. Dan satu lagi, mak masih berpeluang tinggal di kampung. Itu saja sudah cukup buat aku senang hati. Bukan aku dengkikan Abang Mizi seperti yang dia dakwa. Aku hanya memikirkan tentang mak sahaja.

Kali ini mesti Abang Mizi terduduk. Nak tak nak, kenalah minta tolong mak mentua dia pula.

Aku keluar dari bilik. Mahu buat sarapan. Walau sudah mula hilang selera untuk makan, aku terpaksa makan juga demi kesihatan diri dan kandunganku.

Kalau dulu, kelam-kabut aku siapkan sarapan Wafi. Gosok pakaian dia. Pagi adalah waktu yang paling sibuk. Sekarang ini entah siapa yang gosok pakaian dia. Gosok sendiri agaknya atau mungkin buah hati dia dah mula gosok pakaian Wafi.

Siapa pun yang ambil alih tugas aku harap bersabar dalam menjalankan tugas. Semoga dapat memuaskan hati Wafi. Aku sudah undur diri dan lepas tangan. 

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen2U.Pro